Nieuws

 Vriendenbrief 

december 2024 

 In de vriendenbrief  bij de afsluiting van vorig jaar  sprak ik mijn zorgen uit over de ontwikkelingen die er op mondiaal en nationaal vlak gaande waren. Aan het eind van het jaar 2024 lijkt het er niet beter op te zijn geworden. De polarisatie is alleen maar toegenomen, datzelfde geldt voor het aantal slachtoffers van oorlog en geweld, de problemen rond het klimaat en moeder aarde. Ook in eigen land lijkt het steeds moeilijker om met elkaar in gesprek te gaan en te blijven om iedereen een plaats te geven aan de tafel van het leven. Je zou er mismoedig van kunnen worden als je het al niet was. Nee, het voorbije jaar geeft opnieuw reden tot zorg. Meer nog dan bij de afsluiting van het voorbije jaar. 

Maar laten we niet wanhopen. Terwijl het burgerlijk jaar nog naar het einde toeloopt, is het kerkelijk en liturgisch jaar al aan een nieuw begin begonnen. De kerk loopt dit keer voorop en terecht, want zij heeft in die donkere wereld een woord van hoop te bieden aan de wereld.  Met de advent die ons naar het kerstfeest leidt, reikt zij ons een tijd van wachten aan, een tijd om zorg te dragen voor het zaad van de hoop dat in de aarde valt en wacht op een hart en een hand die er zich om bekommeren. Zaad van de hoop, Gods Woord dat in en onder ons ontkiemen wil en tot leven komen. Het verhaal wordt al bijna tweeduizend jaar doorverteld. Soms lijkt het onder en tussen stenen  terecht te komen waar het geen wortel kan schieten, soms is er wel een ontluiken maar krijgt het verder niet de zorg die het nodig heeft, maar er blijken altijd ook weer plekken, harten waar het in goede aarde valt en waar het kleine zaad tot wasdom komt. 

Advent, tijd van een onooglijk zaad, tijd van wachten en verwachten, iets wat in onze samenleving een  kostbaar goed is geworden. Want wij willen alles op staande voet, vandaag besteld morgen geleverd. Maar dat is niet het recept waarmee echt menselijk leven gediend is. Dat kan maar tot wasdom komen bij de gratie van geduld, van kijken en luisteren, van oog hebben voor het kleine en kwetsbare.  

Advent, tijd van stil worden om het zaad van de hoop levenskansen te geven. Wij hebben allemaal nood aan een moederschoot waar het leven op zijn eigen ritme kan groeien en dat is in onze jachtige en geagiteerde samenleving geen vanzelfsprekendheid. Maar het zaadje van de hoop dat ons wordt aangereikt verdient tijd en aandacht om tot wasdom te komen.  

Advent, ons wordt een kind beloofd midden in een donkere en duistere wereld. Laat het bij ons een thuis vinden waar het opgroeien kan en tot spil wordt van een nieuwe mensheid, waar het leven wordt gediend en elk mensenkind ontvangen wordt als Gods eigen zoon.   

Namens de broeders een hoopvolle advent toegewenst, een zalig kerstfeest en een gezegend nieuwjaar.  

Br. Thijs Ketelaars,  abt 

In deze adventstijd klinkt weer elke zondag het Rorate Caeli in onze abdijkerk en de kerkbezoekers worden van harte uitgenodigd om mee te zingen. Ook horen we dat mensen die ons via de live stream volgen thuis uit volle borst meezingen! Met Kerstmis zijn er ook weer bijzondere diensten in de kerk bij te wonen waaronder natuurlijk de kerstnachtmis, die jaarlijks veel ‘volgers’ heeft. Er geldt met de kerstdagen een aangepaste dagorde: ( zie ook het schema  hieronder)

Op  24 december  is er een dagmis om 9.30 uur, een vooravonddienst om 17.00 uur en komt de dagsluiting van 20:00 uur te vervallen. Om 22:15 uur begint de Kerstnachtwake en deze duurt tot na middernacht. Aansluitend bent u welkom om samen met de communiteit samen koffie of thee te drinken met kerstbrood in de Abdijrefter.

Op Eerste Kerstdag 25 december komt de lezingendienst van 6:00 uur te vervallen en begint de morgendienst om 8:00 uur. De Eucharistieviering begint om 10:00 uur. Op Tweede Kerstdag 26 december komt de lezingendienst van 6.00 uur te vervallen en begint de morgendienst om 7.30 uur. de eucharistieviering is gewoon om 9.30 uur.

In onze abdijkerk kunt u ook altijd terecht voor wat verstilling, om een kaarsje op de steken of om even op een krukje bij de sfeervolle kerststal te zitten. In onze abdijwinkel is het gezellig met de kerstmarkt. Bovendien is de Benedictushof dit jaar twee extra dagen geopend op zondag 22 december en maandag 23 december van 11.00 uur tot 16.00 uur.

De broeders, medewerkers en vrijwilligers van de abdij van Egmond heten u van harte welkom en wensen u mooie Kerstdagen!

DIENSTEN MET KERST

Dinsdag 24 december

9.30u:      dagmis

12.30:      middagdienst

17.00:      vooravonddienst

22.15u:    nachtwake

Eerste Kerstdag

geen lezingendienst

8.00u:      morgendienst

10.00u:   Eucharistieviering

Tweede Kerstdag

geen lezingendienst

7.30u:      morgendienst

9.30u:     Eucharistieviering

Het leven in de abdij werd ook dit jaar weer bepaald door het ritme van bidden en werken, beginnend met de lezingendienst om 6.00 uur in de morgen en met de completen als afsluiting van de dag om 20.00 uur ‘s avonds. Ook na de coronatijd zijn wij de eucharistie, de vespers en de completen blijven streamen, wat zorgt voor een trouwe groep van mensen die met ons mee bidden buiten de abdijkerk. 

Onze gemeenschap is dit jaar verblijd met de belofte van Gerard Hulsman als regulier oblaat op 21 april. In de communiteit vooral bekend als broeder orgel, omdat hij elke dag met toewijding de kerkdiensten op het orgel begeleid. Op 23 mei was er een warm welkom voor broeder Luiz Barbosa die uit het verre Brazilië terugkwam om zijn stek voorgoed in Egmond te vestigen. Op 6 augustus was het de grote dag van broeder Geerard – nu Kleopas – Labeur die tijdens de eucharistie zijn plechtige professie aflegde. Velen hebben dat met ons gevierd. Het was voor alle aanwezigen en voor onze gemeenschap een dag die het hart vreugde schonk en moed om voort te gaan op ieders eigen weg. Op 8 juli namen wij Paul Cools in ons midden op als novice, waarmee onze communiteit op het ogenblik 11 broeders in huis heeft, terwijl broeder Beda in Rome verblijft voor studie aan de Gregoriana. 

Vader abt verbleef in de maand september drie weken in Italië. Met broeder Beda als gids bracht hij een week vakantie door in Amandola om daarna af te reizen naar Rome voor het abtencongres. Daar werd in een broederlijke sfeer door 225 abten de nieuwe primaat gekozen in de persoon van abt  Jeremias Schröder, preses van de congregatie van Sankt Ottilien. 

Het gastenhuis kende dit jaar een drukke bezetting, zowel van groepen als  individuele bezoekers. We waren blij met de vele reacties over de verzorgde liturgie met momenten van stilte en de open sfeer in huis. De diverse retraite- en bezinningsdagen die werden aangeboden, waren vrijwel allemaal snel volgeboekt. Dat geldt ook voor de iconencursussen. Het aanbod van stilte dagen en “groene” dagen in de geest van Laudato Si hopen we komend jaar nog uit te breiden.  

Op 15 januari werd een begin gemaakt met de uitvoering van het project voor plaatsing van een nieuwe CV installatie. Daar is een heel traject aan voorafgegaan van  onderzoek en planning. Wij zullen niet helemaal van het gas afraken, maar de opzet is dat de hybride installatie de energiekosten drastisch zal terugbrengen. We zullen er wel een fors deel van ons spaargeld voor moeten opofferen. Inmiddels draait de installatie, maar het wachten is nog op de aansluiting van de warmtepompen. Of dat voor het eind van het jaar lukt is de vraag.   

In Benedictushof worden sinds vorig jaar weer regelmatig tentoonstellingen gehouden. Twee mogen hier vermeld worden. Het fotowerk van Reiny Bourgogne met levensgrote portretten van vluchtelingenkinderen en adoptiekinderen vertolkte een indringende boodschap ‘Zie de mens’. Bijzonder was ook de expositie over het Emmaüsverhaal aan de hand van de collectie van Mgr. Ad van Luyn, waaraan een catecheseproject was gekoppeld op de basisschool in ons dorp. De jeugd bracht bij de opening haar eigen tekeningen mee, die getuigden van groot inlevingsvermogen in het verhaal. 

Help de broeders van de Dormitio-abdij!   

De wereld  buiten de kloosterpoort wordt door ons niet vergeten. Wij gedenken de vele noden en vreugden dagelijks in gebed en voorbede en we pogen ook anderszins bij te dragen aan het lenigen van nood. Maar onze middelen zijn beperkt. Misschien mogen wij daarom een beroep doen op uw vrijgevigheid. De Dormitio-abdij te Jeruzalem behoort tot onze congregatie. De broeders leven van toerisme en gastenontvangst, maar die stroom is nu helemaal stil komen te liggen. Dat raakt niet alleen de broedergemeenschap, maar abt Nikodemus wil ook hun Palestijnse werknemers niet brodeloos maken. Zo’n dertig gezinnen zijn van de broeders afhankelijk in hun levensonderhoud. Mocht u in de gelegenheid zijn om in deze nood hulp te bieden, dan waarderen wij dat zeer.  

Vermeld dan a.u.b. ‘Dormitio’ bij uw overschrijving. 

Rekening Vrienden van Egmond
IBAN: NL82 TRIO 0320 1003 08
ten name van St Adelbertabdij VVE 

Graag presenteren we u het bezinningsaanbod voor het voorjaar 2025. Onze meerdaagse retraites zijn vaak snel en  lang van tevoren volgeboekt maar er zijn nog enkele plaatsen vrij tijdens de meerdaagse over Dag Hammarskjöld onder leiding van Til Hermans en broeder Kleopas. In de voorbereidingstijd van Pasen is er een creatieve ‘groene’ Veertigdagentijd retraite onder leiding van Peter van Asselt, Tini Brugge en broeder Kleopas. Van 17-20 maart is er de befaamde Stilteretraite onder begeleiding van Charles van Leeuwen.

Als u liever een dag doorbrengt met Dag Hammarskjöld dan bent u welkom op vrijdag 25 april voor de ééndaagse onder leiding van zuster Beatrijs Corveleyn. Na het succes van afgelopen najaar start er in januari een tweede serie bijeenkomsten samen met Janneke Krijger rond het boek ‘Genesis’ van Jonathan Sacks.

Zoals ook in 2024 hebben we in het nieuwe jaar onze ‘vaste’ maandelijkse activiteiten zoals de Stiltewandeling onder leiding van Anky Floris, de Meditatie in de abdijkerk onder leiding van Arno Reijers, de Zang op Zaterdag met cantor Bram Verheijen en de gespreksgroep Rond de Abdijtafel met Til Hermans.

Wellicht is er iets bij wat u kan inspireren. U bent van harte welkom.

Wanneer je de bezoekers van een boekwinkel gadeslaat, rijst vaak de vraag ‘wat zouden die nou lezen, wat is hun favoriete boek?’ Is het een boek dit jaar uitgegeven of een boek wat al jaren meegaat en steeds opnieuw gelezen kan of moet worden. Deze vragen legden we  ook voor aan de bewoners van de abdij.

Broeder Gerard, Broeder Frans, broeder Columba en broeder Kleopas lichten hun keuze toe:

Broeder Gerard Mathijsen 

Geen enkele twijfel welk boek van het afgelopen jaar ik noemen wil: het is de nieuwe uitgave van de ‘Navolging van Christus’, vertaald en ingeleid door Frank De Roo, onder de titel ‘Thomas Kempis, De imitatie van Christus.’
Die titel is, hoe gerechtvaardigd ook, trouwens wel een puntje waarover ik kritisch ben. Heel prijzenswaard om de correcte naam op te delven, maar heeft de traditie ook niet haar eigen rechten? Veel historische figuren hebben pas later de naam gekregen waaronder zij bekend zijn gebleven. Ook Thomas zou ik zijn ingeburgerde naam laten houden. Maar deze opmerking doet niets af van mijn waardering voor dit prachtige boek, door uitgeverij Kok Boekencentrum op waardige wijze verzorgd.

De ‘Navolging’ is, in de uitgave als prismaboekje (fl. 1,25!) al sinds 1956 een boekje dat ik altijd dichtbij heb. Ik had daarom ook gedacht dat ik wel niet zou wennen aan de nieuwe vertaling. Maar die bevalt voortreffelijk, en bevat een schat van verwijzingen en verklaringen. De uitgave verrast door zijn volumineuze omvang: 509 blz.
De tekst van de vier boeken van de Imitatie is te vinden op de blz.83-125, 203-228,315-351,409-501. Daartussen dus 192 bladzijden, en niet gepagineerd 17 blz. bijzonder fraaie en goed gekozen platen met toelichting. Een schat aan informatie met veel waardevolle vondsten die Frank de Roo in jarenlange studie over Thomas en zijn tijd hier heeft samengebracht. Over zijn persoon, over wie veel viel te achterhalen, over zijn overige geschriften, over, de Moderne Devotie, over zijn tijd, over zijn fenomenale populariteit tot in de verste landen en bij de meest uiteenlopende personen.
Het is een stichtend boek, een boeiend boek, een in alle opzichten verrijkend boek, mijn lijfboek!

Broeder Frans Berkelmans

Begin oktober verscheen een nieuwe dichtbundel van Willem Jan Otten: ‘Septemberzee’.
Otten is een productief schrijver, maar niet een veeldichter. Hij laat zijn bundels langzaam rijpen. Zo worden ze als vanzelf mijlpalen die zijn levensgang markeren. Een trouwe lezer wordt oplettend: waar staat hij nu? Dat was, toen in 1998 ‘Eindaugustwind’ verscheen, duidelijk: de niet-gelovige dichter was gelovig geworden. Op volwassen leeftijd (augustus) was de wind gedraaid, de bundel luidde een nieuw stadium in. In ‘Op de hoge’ (2003) en ook in ‘Welkom’ (2008) was die nieuwe wind nog niet gedraaid. Het bleek een passaat te zijn die vastheid belooft. Met ‘Gerichte gedichten’ (2011) kreeg zijn poëzie in poëticaal opzicht een meer eigen karakter: de stem van de dichter richtte zich tot de lezer waarin de ultiem aangesprokene ook als transcendent kan worden begrepen. In ‘Genadeklap’ (2018) kwam het dichterlijk ik tot rijpheid, zou je kunnen zeggen.

Hoe komt deze persona in ‘Septemberzee’ (2024) op ons over? Het is inmiddels herfst. Met september gaat de zomer over in najaar, maar het is nog geen eindtijd. Voor een watersporter als Willem Jan Otten is de zee in september nog aangenaam warm. Maar er heeft zich toch al voelbaar een ander seizoen ingezet. Dat merk je in bijna alle gedichten: de dood is onder de aandacht gekomen. De dood van dierbaren (een viertal in memoriam-gedichten), de eigen dood. Daarop attendeerde trouwens al de flaptekst. De dichter heeft ook lijfelijk ingrijpende ervaringen opgedaan. Zijn falende hart komt meermaals ter sprake. Maar de dood inspireert vóór alles tot bespiegelingen over de tijd, over tijd en eeuwigheid. Over het besef van de eindigheid van menselijk bestaan, dat nieuwe ervaringen met zich meebrengt. Heel sterk is het besef, en zelfs de levendige voorstelling, dat eens het leven zal doorgaan zonder mij. Daar heeft hij zelfs een uitdrukking voor die als een vriendelijke noodklok de hele bundel doorbeiert: met zonder mij.
Hoe zal het er zonder mij uitzien, hiermee en daarmee, en vooral met haar, zijn partner. De hele bundel spreekt en speelt met wijsheid en nederige betrokkenheid op anderen, over de ons toegemeten levenstijd. Deze poëzie confronteert met rijpe menselijkheid, met een mens die kan relativeren, die niet prat gaat op eigen kwaliteiten; iemand die eigen fouten en geborneerdheid erkent, die barmhartig is voor andermans beperktheden.

Onder de titel ‘Met zonder mij’, een lichtvoetige titel met bloedernstige draagwijdte, bevat de bundel zelfs een hele cyclus, die begint met de hartoperatie, en memoreert onder meer ontroerend de relatie met zijn partner. De reeks omvat 22 gedichten, elk van twee vierregelige strofen. Die omvang is ongewoon. Het hebreeuwse alfabet telt 22 letters: alef, beet, gimel etc.). Een abecedarium? Deze vorm is, bij mijn weten, binnen de lyriek ongekend. Wel associeert deze vorm hier met een ervaring of werkelijkheid die alomvattend of uitputtund wordt geobserveerd. Hier zegt deze dichtvorm ook dat de ervaringen van de patiënt levensbedreigend en daarmee allesbepalend zijn.

Ook de gekozen versvorm is ongewoon. De regellengte loopt respectievelijk van 12 tot 16 lettergrepen (r 1), minder lang (r 2), korter (r 3), tot uiterst kort (r 4), in de tweede strofe van uiterst kort, minder kort, langer, tot uiterst lang. De zetter heeft moeten sjoemelen met de marges van rugwit en zijwit. Jammer dat hij er niet voor gekozen heeft de gedichtjes gecentreerd te zetten, dan had het zetsel de structuur van beide strofen samen duidelijker het silhouet van de zandloper zichtbaar gemaakt. En wat is meer ter zake voor een dichtwerk dat uitvoerig peinst over de ons toegemeten beperkte tijd?

Broeder Columba Dechamps

Deze 3 boeken van Thomas Keating O.C.S.O. vormen een drieluik en zijn een must voor wie zich wil verdiepen in ‘’Centeringprayer’’, een eigentijdse manier om je te oefenen in en open te stellen voor contemplatie. De boeken lopen als het ware in elkaar over en verdiepen elkaar. ‘’Intimacy with God’’ komt ook uit in het Nederlands, eind 2025. Deze gebeds/meditatie methode is voor iedereen, en is vrij eenvoudig. Wereldwijd zijn er honderden mensen met elkaar verbonden via Zoom om samen Centeringprayer te beoefenen. Deze boeken zijn tevens in het Engels verkrijgbaar, te weten:

1. Open geest, open hart: Open mind, open heart.
2. Intimacy with God: Verschijn volgend najaar in het Nederlands
3. Leven uit liefde: Invitation to love

           

Broeder Kleopas Labeur

Boeken zijn bij ons in de abdij nooit ver weg en zelfs als je niets leest, krijg je dagelijks, naast de schrift,  twee boeken mee die we aan tafel lezen. Ook dit jaar lazen we weer allerlei interessante boeken. Voor mijn professie kreeg ik een hele stapel en voor studie dook ik de nodige keren in onze bibliotheek.

Toch was er een boek dat er dit jaar uitspong, ‘Een Vlecht van Heilig Gras’ geschreven door Robin Wall Kimmerer.
Ik kreeg het cadeau en was meteen gefascineerd. Robin vertelt hoe ze al worstelend haar pad vindt bij het doceren van bosecologie  tussen de wetenschap en de wijsheid van haar stam de Potawatomi. Het boek is een bundeling van verhalen waarbij nootjes, bomen, buren, bizons, meren, gras en bloemen ons vragen stellen en wijsheid bijbrengen over taal, dankbaarheid, vette en magere jaren, wederkerigheid, moederschap en wereldbeeld.

Dit boek is een aanrader voor iedereen die het oor eens te luisteren wil leggen bij een vrouw die de wetenschap verrijkt met een niet-westerse blik. Ik ben erg getroffen door hoe mooi het boek de principes van ons project de Levende Aarde aanvult. Het voelde als een dialoog en een pleidooi om oude tradities te blijven vertalen voor volgende generaties en ze ook te leven. We zijn allereerst een ziel, ook collectief, die onze werkelijkheid altijd zoekt te verbinden met de Allerhoogste. Een aanrader om te lezen en door te geven, PAX!

Het is november in de moestuin bij de kleine kas naast de oude ingang van de abdij, waar vrijwilligster Marie-Anne Platteel haar stekje heeft gevonden, tien jaar geleden alweer.
‘Altijd november, altijd regen. Altijd dit lege hart, altijd’, dichtte J.C. Bloem zo mooi, maar in november staat Marie-Annes paradijsje vol majesteitelijke annabellen in herfsttint, nog blozend roze hortensia’s, vurige snijbieten en donkerrode rabarber. De kippen van broeder Kleopas kakelen in hun hok naast de kas en in het nieuwe spechtenhok wachten de walnoten op de eerste specht. De vogelhuisjes die je overal in de abdijtuin aantreft, zijn bedoeld om vogels te lokken die de eikenprocessierups op afstand moeten houden.

Dat is in een notendop wat Marie-Anne doet: uitzoeken en uitproberen hoe je op een natuurvriendelijke manier groente kunt verbouwen. Permacultuur heet dat, en het is een deel van het abdijproject Levende Aarde. ‘Je moet niet aan de bodem komen’, legt Marie-Anne, die bioloog is, uit. ‘Als je gaat spitten, maak je het bodemleven kapot, vooral schimmeldraden moeten rustig hun werk kunnen doen.’

Verder is het belangrijk dat je planten kiest die elkaar steunen: smeerwortel heeft bijvoorbeeld bladeren vol kalium, die kun je leggen onder de pruimenboom, want fruitbomen hebben kalium nodig om flinke vruchten te krijgen. Van brandnetels maakt ze brandnetelgier, een drankje dat je kunt gieten op andere planten om ze daarmee beter te beschermen tegen insectenplagen.

En natuurlijk gebruikt ze geen kunstmest maar de paardenpoep, ‘biologisch, zonder ontwormingsmiddel en antibiotica!’ die een paardenhouder uit het dorp haar graag komt brengen.

Marie-Anne woont op een flat in Egmond aan Zee en fietst, in de zomer iedere dag, door de duinen naar de abdij. ‘Dat is mijn zen-momentje.’ Op haar eigen manier leeft ze mee met het gebedsleven van de broeders. Ze leest bijvoorbeeld vaak de preken van vader Thijs. ‘Wat de broeders mij hebben geleerd, is wat nederigheid is. Dat dragen ze uit, in hoe ze hier zijn, in al hun bescheidenheid. En ze maken echt waar dat iedereen hier welkom is.’

De abdijtuin is gezegend met veel hulp van vrijwilligers. Op dinsdag en donderdag werkt er een ploeg en op iedere tweede zaterdag van de maand. Marie-Anne werkt meestal alleen en ’s zomers is ze er bijna elke dag. In de winter, tot april, heeft ze tijd om met vakantie te gaan. Dit jaar heeft ze gewandeld op Guernsey.

Een hoogtepunt in haar vrijwilligersleven is de jaarlijkse Natuurwerkdag, begin november, als een groep enthousiaste nieuwelingen haar komt helpen met grote klussen, zoals zevenblad-wortels te lijf gaan. Ja, dan moet de bodem toch een keertje omgespit.

‘Je voelt hier rust en vrede’, zegt Marie-Anne op de vraag wat haar hier brengt, elke dag weer. En er is tijd om mensen te ontmoeten.’

De kleine kas waar Marie-Anne zoveel voldoening vindt, ligt op het privéterrein van de broeders, maar u kunt een ecologische rondleiding boeken (iedere laatste zaterdag van de maand om 13 uur, vanaf april), dan leidt Marie-Anne Platteel u deskundig rond.

Je krijgt dan te zien hoe het project Levende Aarde handen en voeten krijgt. Je hoort waar de insectenhotelletjes het wél en waar ze het niet goed doen. Je leert waarom er potjes met stro in de fruitbomen hangen. Je ziet het verschil tussen de intensieve vlindertuin en de niet-intensieve vlindertuin. En daar is de krentenboom in de eetbare tuin, en kijk: een stuk middeleeuwse muur. Het allermooist is de Strabo-tuin in het tuindeel van de broeders: een kruidentuin met een heus soepstraatje, nagebouwd uit de overgeleverde geschriften van de 9de-eeuwse benedictijner monnik Strabo.

Marie-Anne kan zich vinden in een motto van vader abt en Dag Hammarskjöld: ‘Voor U in deemoed, met U in geloof, in U in stilte.’

We worden er stil van.

En o ja, natuurlijk kunt u ook tuinvrijwilliger worden!

Tekst Renée Braams

Charles van Leeuwen is docent, schrijver, auteur en nog veel meer, maar hij is ook een bezoeker en vriend van onze abdij en hij heeft een prachtige bundel essays geschreven over wat een klooster voor je kan betekenen. In samenwerking met het Benedictijns Tijdschrift (BT) heeft hij het boek ‘Een beetje monnik’ geschreven.

€ 22,50

Hij richt de aandacht niet op de kloosters zelf, maar op de mensen rondom. Er zijn duizenden mensen die ‘iets’ met kloosters hebben. Ze houden van de stilte, bezoeken vieringen, komen als klant in de kloosterwinkel, verzamelen religieus erfgoed of onderhouden vriendschap met broeders en zusters. Wat trekt die mensen in de kloosterspiritualiteit aan? Wat passen ze toe in hun eigen leven? En hoe beleven zij de crisis die kloosters vandaag de dag kennen? Charles van Leeuwen plaatst kloosterspiritualiteit in het kader van een eigentijdse christelijke levensopvatting. Aan de hand van twintig cadeaus die hij van monniken kreeg, belicht hij kloosterthema’s als eenvoud, handwerk, meditatie, barmhartigheid, gastvrijheid, spirituele lezing, stabiliteit en kloosterbier. Hij maakt begrijpelijk waarom iedereen eigenlijk wel een beetje monnik wil zijn. Davide Meindersma maakte 25 fraaie illustraties bij de teksten. Een beetje monnik bevat verrassende mijmeringen over klooster – verlangen, kloostervriendschap en kloosterpijn.

Het boek wordt uitgegeven in samenwerking met het Benedictijns Tijdschrift, het kost € 22,50 en is binnenkort te verkrijgen in de boekwinkel van de Abdij van Egmond. U kunt het ook via de mail bestellen.

Er zijn weer veel nieuwe titels verschenen de afgelopen maand, ze staan allemaal vermeld in de Nieuwe aanwinsten november 2024

Er is een ruime keuze aan boeken voor kinderen en niet alleen kerstboeken, maar ook prentenboeken en leuke voorleesboeken. Geef uw kind of kleinkind een klassieker cadeau, zoals:

€ 24,99	€ 21,99	€ 24,99

€ 17.99

Wat doet het met je als je moet huilen om die gruwelijk wrede oorlog, maar tegelijk niet vindt dat Israël als land moet worden opgedoekt?
In de huidige gepolariseerde werkelijkheid word je haast gedwongen om óf voor Israël, óf voor Palestina te kiezen. Natascha zoekt steeds weer naar een verbindende positie in het midden. In dit essay stelt ze de vraag: kan een middenpositie ook radicaal zijn, een constructieve kracht die bijdraagt aan verbetering?

De positie tussen twee vuren heeft zijn prijs, Natascha kwam in aanraking met heftig antisemitisme, ontving bedreigingen en verloor vriendschappen. Maar er is voor haar geen andere weg: ze blijft streven naar wederzijds begrip, naar het erkennen van elkaars menselijkheid en benadrukt het belang van de zachte krachten in een harde oorlog.

€ 22,99

Wat als we opnieuw zouden kunnen geloven? Claartje Kruijff, bekend van ‘Leegte achter de dingen’, laat zien hoe we betekenis kunnen vinden zonder dogma’s.

In dit boek biedt Claartje Kruijff tegendraadse en bevrijdende perspectieven op wat geloven anno nu kan zijn. Veel mensen zijn losgeraakt van religie, maar herkennen zich in wat Julian Barnes zo mooi zei: ‘ik geloof niet in God, maar ik mis hem wel’.

€ 29,99

Betje Wolff (1738-1804) is tegenwoordig vooral nog bekend als helft van het schrijversduo dat zij jarenlang met Aagje Deken vormde. Met haar scherpe pen riep zij felle controverses op. In deze prachtige, aangrijpende nieuwe biografie laat Marita Mathijsen zien hoe vooruitstrevend Betje Wolff was, als schrijfster, maar ook als eigenzinnige vrouw die het opnam tegen de heersende, conservatieve moraal.

Met haar scherpe pen riep zij felle controverses op. In deze prachtige, aangrijpende nieuwe biografie laat Marita Mathijsen zien hoe vooruitstrevend Betje Wolff was, als schrijfster, maar ook als eigenzinnige vrouw die het opnam tegen de heersende, conservatieve moraal. Wolffs leven, zo laat Mathijsen zien, was ongekend opwindend en haar schrijverschap is meesterlijk. Geen vrouw wist ooit zo spottend over het orthodoxe geloof te schrijven.
Ze nam ferm stelling tegen de onderdrukking van vrouwen, tegen de slavernij, tegen dierenmishandeling, vóór het natuurlijke, vóór democratisch bestuur. Dat maakt haar uniek, niet alleen toen, maar ook nu nog.

Mathijsen heeft dat alles prachtig vervlochten tot een fascinerende en uiterst leesbare biografie van misschien wel de eerste feministe van Nederland.

D E C E M B E R

Toen mijn vader besloot om met het gezin in 1953 te emigreren naar Canada was ik 8 jaar oud. Wij woonden daar een paar maanden toen mijn moeder op een avond op de rand van mijn bed kwam zitten en zei. “Ik moet je iets vertellen…Sinterklaas bestaat niet”.

Ze klopte bemoedigend op de dekens wenste mij welterusten en deed het licht uit. Daar lag ik, totaal verbijsterd, in het donker. Tijdens de jaren vijftig hield men nog geen rekening met de kwetsbare kinderziel. Tegenwoordig zou zoiets subtieler aangepakt worden om bijvoorbeeld te beginnen met de vraag:

“Vond je het niet vreemd dat Sinterklaas over de daken reed op een paard?”

Om vervolgens, heel voorzichtig, met de nuchtere waarheid te komen.

Bovendien vroeg ik mij af of mijn moeder misschien, na verloop van tijd, weer op de dekens zou kloppen met de mededeling dat het verhaal van Maria, Jozef en Jezus in een stal, ook een verzinsel was.

Ik besefte dat ik compleet voor gek had gestaan met mijn zingen: “Hoor wie klopt daar kinderen ’t is een vreemdeling zeker, zal eens even vragen naar zijn naam”.

In Canada bleek onze Sint namelijk echt een vreemdeling te zijn. In plaats van een eerbiedwaardig voortschrijdende bisschop hadden ze daar ‘Santa Claus’. Die stampte rond op met bont gevoerde winterlaarzen en droeg geen mijter maar een belachelijke, rode slaapmuts.

Sint Nicolaas reed op een schimmel over daken met een zak lekkernijen, maar deze Santa deed er nog een schepje bovenop. Met een arrenslee vol cadeautjes voortgetrokken door maar liefst negen rendieren die, als ze eenmaal genoeg snelheid hadden, het luchtruim onveilig maakten. De belangrijkste heette Rudolph. Hij vloog vooraan en had een neus met een rood lichtje erin. Dat was handig want op die manier konden piloten, als ze over de noordpool vlogen en dat lichtje zagen, er rekening mee houden dat Santa opsteeg.

De Canadese kinderen zongen niet: “ Zachtjes gaan de paardenvoetjes, trippel trappel’, maar: “Rudolph the red nosed reindeer has a very shiny nose”.

Ik heb vanaf het begin een hekel gehad aan Santa Claus, die malloot met zijn te joviale: ‘ho..ho..ho’ gelach. Onze Nicolaas is meer dan duizend jaar geleden geboren in Myra en later heilig verklaard. Tot op de dag van vandaag staat hij nog steeds in hoog aanzien in de oosters-orthodoxe kerken. Hij is beschermheilige van het gezin, zeevarenden en bovendien schutspatroon van Amsterdam.

Maar een heilige die met een kudde rendieren op de noordpool woont…laat me niet lachen!

Deze Santa was gewoon een uit de hand gelopen ‘Coca Cola’ reclame van jaren geleden. Niet geboren maar ontworpen aan een tekentafel.

Historisch gezien is hij vergeleken met onze Sint een aanfluiting.

Nicolaas uit Myra was een eenvoudige monnik, devoot én vrijgevig. Hij was geen geleerde theoloog en heeft nooit één letter op papier gezet.

Waarschijnlijk was hij bang dat de mensen zijn woorden verkeerd zouden uitleggen. Met als gevolg: er zouden weer dogma’s kunnen ontstaan met als resultaat: meningsverschillen en ruzies.

Nicolaas had geen zin in: ‘Makkers met hun wild geraas’.

Hij schreef dus niet maar gàf ons wel letters…eetbare wel te verstaan.

Gelukkig heeft mijn moeder nooit een tweede keer op mijn dekens geklopt.

Wat een troost dat wij tijdens de donkere decemberdagen mogen weten dat wij richting het licht van de kerst gaan. Dat wij mogen zingen over het kind in de kribbe, Jezus die het licht vanuit de hemel naar de donkere aarde bracht.

Ik wens iedereen zalige kerstdagen toe en een gezegend 2025 .

Adriana Madderom

Terwijl ik dit schrijf liggen de vieringen van Allerheiligen en Allerzielen juist achter ons. Twee dagen met een rij van namen, mensen van dichtbij en veraf. Reisgenoten, ook al zijn ze gestorven. Ieder met zijn of haar eigen verhaal, van recente datum of in een ver verleden. En op 7 november krijgt één uit de rij nog een eigen feest, de heilige Willibrord, patroon van de Nederlandse Kerkprovincie. In Utrecht staat zijn standbeeld en die beeltenis nodigt ons uit om opnieuw stappen te zetten en over oude meningsverschillen heen te stappen. Willibrord zit er niet als bisschop in vol ornaat op het paard. Maar als monnik om voorbij te gaan aan strijdvragen en te zoeken naar het wezenlijke. Moge het woord dat hij verkondigd heeft ons opnieuw raken en zin en richting geven aan ons bestaan. Wij leven allen van genade en wij kunnen ons nergens op laten voorstaan. Het leven is en blijft een gave, hoe zwaar de klim soms ook is. Des te meer reden om elkaar te steunen, leven te gunnen en te geven. Niemand de deur wijzen of uitsluiten, want wij hebben allen één Vader die ze graag samen ziet aan één tafel. Dat zal een droom zijn.

P.S. Zaterdag 16 november 2024 zal Cor Butter, Egmonds wandelaar, om 15.00 uur in Benedictushof verslag doen van zijn voettocht naar Mekka. Hij zal ons deelgenoot maken van zijn vele ontmoetingen, allemaal Gods kinderen onderweg. Van harte welkom!

Advent is een bijzondere tijd van het jaar waarin we aftellen naar Kerstmis. Vier weken lang bereiden we ons voor op het feest van licht en warmte. Elke zondag steken we een nieuwe kaars aan op de adventskrans, zodat het licht steeds verder groeit naarmate Kerst dichterbij komt. Dit ritueel symboliseert hoop, verwachting en het verlangen naar de vreugde die Kerstmis brengt.

Ook dit jaar is de adventskaars, gemaakt met zorg en vakmanschap, weer verkrijgbaar (€ 9,75) in de Abdijwinkel. Deze kaars is niet alleen leuk om te zien, maar ook perfect om het adventsgevoel in huis te brengen. Of je nu vier weken geniet van de adventskaars of er eentje cadeau doet aan een dierbare, het brengt ongetwijfeld sfeer en warmte.
Een fijne Adventstijd!