Preek bij reguliere oblatuur Gerard Hulsman, 21 april 2024
Op deze roepingenzondag mogen wij getuigen zijn van het engagement dat broeder Gerard Hulsman aangaat met onze gemeenschap door zijn verbintenis als regulier oblaat. Roepingen zijn dus niet van gisteren, iets uit een voorbije tijd, maar de uitnodiging van de Heer klinkt tot op vandaag. En wij zijn blij dat Gerard na al een aantal jaren met ons meegeleefd te hebben nu deze stap zet. Zijn beslissing is dan ook niet over één nacht ijs gegaan. Dat zegt iets over de aard van de keuze maar ook over de man die haar maakt.
Op het spoor komen of het monastieke pad het jouwe is, vergt tijd want het is iets anders dan het volgen van het wegennet dat Gerard als buschauffeur jarenlang stipt heeft gevolgd. Ook dat was niet zonder hobbels en verrassingen, maar het is toch een ander circuit. En soms zijn wat onoverkomelijke hobbels lijken de stille uitnodiging om een ander pad te kiezen. En zo kwam Gerard naar de abdij toen hij als buschauffeur tot stoppen werd gedwongen vanwege zijn gezondheid. Eens temeer een aanwijzing dat God werkt langs onvermoede wegen, maar je moet er wel oog en oor voor hebben.
Als buschauffeur heeft Gerard menigeen naar zijn bestemming gebracht, over kortere of langere afstand en meestal was het een hele bus vol, een hele kudde schapen die hij naar hun plek bracht. Uit verhalen heb ik begrepen dat het niet altijd makke schapen waren en dat je als buschauffeur ook over tact en geduld moet beschikken om veilig en wel de beoogde bestemming te bereiken. Dat traject ligt inmiddels achter hem en vandaag verbindt hij zich aan onze gemeenschap. Hij zit niet meer op de bok of aan het hoofd van de bus, maar de afgelopen jaren heeft hij in onze communiteit als organist een plek gevonden die in menig opzicht lijkt op die van een buschauffeur. Tijdens onze dagelijkse lofzang moet hij ons leiden en begeleiden om de juiste maat en toon te houden zodat wij niet als een kudde zonder herder naar alle kanten uitwaaieren en de volle samenklank verloren gaat. Voorgaan en volgen, het is van levensbelang wil een gemeenschap een authentiek getuigenis van het evangelie geven.
Ieder van ons is daar als lidmaat van het lichaam van Christus toe geroepen en elk heeft daarbij zijn eigen taak en plek. Paulus wist dat maar al te goed toen hij sprak over de vele verschillende ledematen van het lichaam. Een communiteit is geen eenvormig lichaam, maar is samengesteld uit een verscheidenheid van personen, elk met eigen gaven en gebreken, geroepen om elk zijn plek in te nemen tot opbouw van een levende gemeenschap waarin God verheerlijkt wordt en mensen mogen groeien tot de gestalte van de nieuwe mens. Dat is een gave en een opgave zowel voor de kleine kerkgemeenschap die wij hier vormen als voor de grote kerkgemeenschap die in de loop der eeuwen verdeeld is geraakt. Dat laatste heeft voor veel pijn en onbegrip gezorgd, maar ook daar heeft God langs onvermoede wegen nieuw leven doen ontluiken en vruchten van ongekende soorten voortgebracht. De laatste eeuw hebben wij meer en meer ontdekt dat wij de eenheid van de vele kerken niet moeten zoeken langs de weg van terugkeer naar de ene schaapstal maar in het zoeken naar eenheid in verscheidenheid, waarbij de rijkdom van alle tradities een plek krijgen. Wanneer broeder Gerard Hulsman zich vandaag dan ook bij onze gemeenschap voegt als belijdend lidmaat van de Protestantse Kerkgemeenschap Nederland, dan is dat niet om nu van alles te moeten afzweren, maar om de rijkdom van zijn traditie mee te nemen in onze gemeenschap. Ik denk daarbij met name aan de rijke traditie van schriftcultuur en zang, inclusief het orgel. Koester ze als een kostbaar goed dat je in je leven hebt meegekregen, laat ze je blijven voeden op de weg die voor je ligt. Tegelijk hopen we dat je meer en meer de rijkdom mag ontdekken van de traditie waar je je bij aansluit, een traditie die samen met die van de reformatie de eeuwen overspant en zich voedt aan de bron van het apostolisch getuigenis en de menigte van getuigen die de geschiedenis ons aanreikt als metgezellen op de weg die naar het leven leidt.
In het evangelie van vandaag hoorden wij spreken over de goede herder, over Christus die ons voorgaat en leidt op de weg naar de grazige weide. Van hem zegt Benedictus in zijn regel dat wij niets boven de liefde van Christus dienen te stellen[1]. Die zin heeft een tweevoudige betekenis. Allereerst is het de liefde van Christus voor ons, voor ieder van ons. Zoals de goede herder zijn schapen kent, ja, ze bij name kent en ze lief heeft elk met zijn eigen aard en temperament, zo worden wij allen door Christus bemind. Niet als nummers of een van de velen. Nee, hij bemint ieder van ons met die unieke blik waarmee hij ook de jongeling aankeek die bij hem met een vraag kwam over het eeuwige leven. De liefde van Christus is ons geschonken en in de doop bevestigd. Zij wordt bezongen in psalm 23 en daar horen wij hoe ze de dynamiek is van ons bestaan in dagen dat het gras groen is, maar ook als we door een dorre woestijn moeten. Ook daar wijkt de herder niet van onze zijde al lijkt dat er soms niet op. De liefde die Christus ons toedraagt, zij is de ziel van elk christelijk leven, monniken incluis.
Maar de liefde van Christus kent ook een andere beweging. Nu niet die van Christus voor ons, maar die van ons voor Christus. Het evangelie van vandaag zegt dat Christus zijn schapen kent, en dat de schapen op hun beurt hem kennen. Zij kennen en vertrouwen zijn stem. Zij beantwoorden zijn roep met volgzaamheid omdat ze hebben ervaren dat hij hen leidt naar grazige weiden.
Gerard, jij gaat je in de oblatuur op een bijzondere manier verbinden met Christus, de goede herder en met onze gemeenschap, die wonderlijke kudde die de Heer op deze plek hier leidt en samenhoudt. Moge het kennen en gekend zijn, het beminnen en bemind worden van dag tot dag blijven groeien en moge Christus ons dan samen, naar het woord van vader Benedictus, tot het eeuwig leven geleiden[2]. AMEN.
Abt Thijs Ketelaars.
[1] RB 4,21
[2] RB 72,12