Broeder Cor herdacht in Noordhollands Dagblad
Wandelbroeder’ Cor (97) overleden aan corona. Hij werd in de oorlog ’verliefd op God’ en vond later de liefde voor zijn Schepper in de natuur
’Dankbaar voor de zorg die hij ontving is hij vol verwachting als een kind de hemelse hoven binnengetreden, waarnaar hij al zolang uitzag.’ Dat schrijven de monniken van de Abdij van Egmond over hun medebroeder Cor Dekker, die zaterdag op 97-jarige leeftijd overleed.
Het lichaam van de oudste van de twaalf broeders van Egmond bleek niet bestand tegen het corona-virus, waarmee alle bewoners van de abdij zijn besmet.
Broeder Cor kwam uit een kinderrijk tuindersgezin in Heerhugowaard. Toen hij in de oorlog ondergedoken zat, werd hij ’verliefd op God’, zoals hij later in een interview zei. In februari 1946 deed hij zijn intrede in de Sint Adelbertabdij van de benedictijnen in Egmond-Binnen, toen een nog jonge gemeenschap. Ruim twee jaar later legde hij de gelofte af waarmee hij definitief koos voor het kloosterleven, met het strikte dagritme van vroeg opstaan, bidden, eten studeren en werken.
Noeste werker
In zijn overlijdensbericht herinneren zijn medebroeders Cor Dekker als een noeste werker. ’Op de boerderij, in de kaarsenmakerij, maar bovenal in de keuken heeft hij zich voor de communiteit ingezet’. In de abdijtuin teelde hij bloemen. Daar had hij zijn eigen ’kloostercel’ getimmerd: een hutje van wat oude palen en worteldoek, waarin hij het leven beschouwde vanuit een plastic tuinstoel.
Hij trok er ook veel op uit om wandel- en fietstochten te maken, iets waar hij na 46 jaar werk in de keuken speciaal verlof voor moest vragen. Tien jaar geleden verscheen een wandelboekje ’In de voetsporen van broeder Cor’. Wandelen had voor hem een spirituele betekenis, vertelde hij toen in een interview met deze krant. ’In het klooster kun je niet genieten van de schepping, daar is alleen maar steen.’ En hij zei: ’Ik vind de liefde terug in de natuur, waar de Schepper weer tot mijn hart spreekt.’
Vriendschap
Hella van der Wijst beschreef Cors levensverhaal in haar wandelboek ’Hella’s voetsporen’. Zo ontstond een bijzondere vriendschap tussen de tv-journaliste en de tanige broeder met zijn pretogen en rode appelwangetjes. Hella van der Wijst zocht hem regelmatig op in het klooster, schrijft ze in een op Facebook geplaatst in memoriam. Dan wandelden ze samen. Van uren wandelen in de duinen werd het een wandelingetje in de kloostertuin achter de rollator. Broeder Cor bleef genieten van het kleine om hem heen.
’Tot het laatst bleef broeder Cor mij verbazen en trakteren op zijn wijsheid en heerlijke onbevangenheid’, schrijft Van der Wijst. ’Zo zag hij uit naar het leven na de dood, maakte er de mooiste voorstelling van, terwijl hij van het leven hier ook nog volop bleef genieten.’