Nieuws

Op vrijdag 23 mei is de jaarlijkse bijeenkomst rond de Herinneringsboom bij de Abdij van Egmond. Precies een jaar geleden werd die plek in gebruik genomen door de burgemeester en door abt Thijs Ketelaars. Sindsdien is deze plek een begrip geworden in de gehele regio en hebben velen daar troost gevonden in het herdenken van hun dierbaren. Ook het boek met gebeden en intenties getuigt daarvan. Liefdevolle herinneringen worden daar beschreven en steentjes met namen van overleden naasten worden bij de boom gelegd. Op deze plek voelen nabestaanden zich gedragen en getroost.

Precies één jaar later is daar weer een bijeenkomst, op vrijdag 23 mei. Dit jaar zal Saskia Belleman (rechtbankverslaggever, podcastmaker, onderscheiden tot drie keer toe dit jaar), afkomstig uit Egmond aan Zee, spreken over de betekenis van deze plek en het belang van herdenken in onze tijd. Ook zullen twee broeders hun persoonlijke verhaal over verlies en herdenken delen.

De middag begint om 14.30 uur in de Abdijkerk, met drie bovengenoemde bijdragen. Daarna trekken we in processie naar de plek van de herinneringsboom. Daar zal de oude luidklok van de kerk in Egmond-Binnen weer in gebruik worden genomen, met een rituele handeling en een verhaal van vader-abt Thijs Ketelaars. En daar kan vervolgens iedereen zelf even stil worden en zijn of haar verhaal achterlaten bij de herinneringsboom.

Iedereen is van harte welkom. Parkeren kan het beste bij Benedictushof: Vennewatersweg 27a Egmond-Binnen.

Om 14.30 uur lezing Saskia Belleman en twee broeders in de Abdijkerk.

Om 15.15 uur in processie naar herinneringsboom

Om 15.30 ritueel bij in gebruik nemen van oude luidklok door vader-abt Thijs Ketelaars.

Om 16.00 drankje in Benedictushof en tijd om na te praten

Ook dit jaar hopen we weer dat velen van u deze Passietijd samen met ons mee willen vieren, in onze abdijkerk of op afstand via onze uitzendingen. Bijgaand schema geeft de diensten in de Goede Week en met Pasen weer. De liturgieboekjes kunt u downloaden. Uiteraard zijn ook al deze diensten te volgen via livestream op ons Youtube kanaal.

* = uitgezonden via livestream.

Goede Vrijdag: 
06:00 uur:   Morgendienst
09:30 uur:   Lezingendienst*
15:00 uur:   Lijdensherdenking met gezongen Johannes passie*  Liturgieboekje
20:00 uur:   Dagsluiting *

25 maart 2025 – 

Het feest van de Annunciatie van de Heer is één van de oudste Maria-feesten in de liturgie. Het is ontstaan ten tijde van het Concilie van Efese  (431) en heeft een nauwe band met het Kerstfeest, precies negen maanden er voor.  Vanaf het begin werd het vooral beschouwd als een feest van de Heer;  later werd het  eerder gevierd als een feest ter ere van het goddelijk moederschap van de Maagd Maria.  Na het Vaticaans Concilie kreeg het weer de oude titel van ‘Annunciatie van de Heer’.   Met deze verplaatsing van de aandacht van Maria naar de Heer wijzigde zich geen zins de historische inhoud. Centraal staat steeds hetzelfde mysterie: in het heilsplan van God vallen beide aspecten volledig samen,  de geschiedenis van de Heer en die van Zijn moeder Maria.   Geen menselijke persoon had een nauwere band met de zending van  Gods Zoon, niet  slechts vanwege haar genadevolle uitverkiezing, maar bovendien vanwege haar volledige en onvoorwaardelijke   beantwoording aan Gods roeping.

Maria heeft in haar geloof en haar beschikbaarheid aan de wil en genade van God een dusdanig grote harmonie  met het mens-geworden Goddelijke Woord       bereikt ,  welke een mens ooit heeft kunnen bereiken. Zij is de eerste van alle door haar Zoon verloste  mensen,  de eerste van alle gelovigen.  Deze harmonie  wordt benadrukt in de beide schriftlezingen van dit feest.

In de exegese die de schrijver van de brief aan de Hebreeën geeft van de tekst uit psalm 40: “zie, Heer,  ik kom   om Uw wil te doen”,  waarin hij ziet uitgedrukt door de  Heer de eigen  beschikbaarheid om heel de wil van Zijn Vader te volbrengen, van af Zijn intocht in deze wereld tot aan het uiteindelijke offer van zijn leven in de dood op het kruis.

En anderzijds in de woorden  die de evangelist Lucas vermeldt als antwoord van Maria op de aankondiging van de Engel:  “zie de dienstmaagd des Heren, mij geschiede naar Uw woord”. Met dit ja-woord aan de roeping van God, aanvaardt Maria alle consequenties van haar engagement in de heilsgebeurtenissen. Ze verklaart zich in nederige gehoorzaamheid bereid steeds en zonder voorbehoud in alles de wil van  God te volbrengen.

Maria was zeker de  “Redemptoris Mater”, de “gezegende onder alle vrouwen”, maar meer nog was zij de “Ancilla Domini”,  nederig en eenvoudig,  zichzelf vergetend, solidair met de arme, geringe,  hongerige en onderdrukte, voortdurend gehoor gevend aan het woord van God,  met haar diep doorleefde geloof, waarmee ze de beproevingen en de offers overwoog en accepteerde tot aan de kruisdood van  haar Zoon, als behorend tot het heilsplan dat God had met haar en met heel de mensheid.

Met deze lezingen van de liturgie van dit feest past  zeer goed de coïncidentie met de Vastentijd en het naderen van de Goede Week. Maria, die met haar onvoorwaardelijk jawoord haar  Zoon volgt in de verschillende fasen van Zijn heilszending,  tot aan de dood op het kruis,  gehoorzame dienares zoals  Gods Zoon, die zichzelf opoffert  gehoorzaam tot de dood op het kruis (Fil.2, 6-11).

Ook wij hebben ons jawoord gegeven aan de roeping van God, bij het uitspreken van de religieuze professie, het ontvangen van de wijdingen.  We kenden toen niet alle gevolgen van dit edelmoedige en onvoorwaardelijke jawoord. We ontdekken die naargelang ons religieuze e priesterlijke leven zich ontvouwd. Hetzelfde geldt voor  het jawoord van gehuwden en vele anderen aan hun roeping en zending.

We inspireren ons vandaag aan  het voorbeeld van Christus en van Zijn moeder Maria en we hernieuwen  onze bereidheid om voort te gaan op de weg, waarlangs Zij ons zijn voorgegaan, met de zekerheid dat Zij ons vergezellen op onze aardse pelgrimstocht:  de Verrezen Heer,  de God-met-ons, en Zijn Moeder Maria, ten hemel opgenomen naast Hem,  onze Moeder en Hulp der Christenen,

+  A. H.  van  Luyn, s. d. b.

Bisschop em. Rotterdam

De Benedictijnse online gemeenschap Poustinia biedt dit jaar in de vastentijd een muzikale meditatie over het Stabat Mater van Pergolesi.

Het wereldberoemde en aangrijpende muziekwerk gewijd aan Onze Lieve Vrouw van de Zeven Smarten. De tekst van het Stabat Mater is oorspronkelijk bedoeld voor persoonlijke meditatie, gewijd aan het lijden van Christus en het verdriet van Maria hierover. Kan medelijdende hart van de moeder ons leiden naar het Hart van haar goddelijke Zoon? Heeft een contemplatieve blik op Maria de transformerende kracht om ons te openen voor het Paasmysterie?

In de meditatie zullen we Maria op een nieuwe manier leren kennen en hopelijk raakt het bij het luisteren van de muziek je eigen persoonlijke dimensie.

Datum:           vrijdag 11 april 2025

Tijd:                10.30 tot 12.00 uur

Plaats:            Online via Zoom

Leiding:          Janneke Krijger en Roel van der Voort  Obl.

Aanmelden:  www.poustinia-online.nl voor Zoomcode

PAUS FRANCISCUS Aswoensdag © Vatican Media

Laten we samen in hoop wandelen (vertaald uit het Frans door broeder Gerard Mathijsen)

Boodschap van de Heilige Vader Franciscus voor de Vastentijd 2025

25 FEBRUARI 2025

Beste broeders en zusters, met het boeteteken van de as op ons hoofd beginnen we de jaarlijkse pelgrimstocht van de Heilige Vastentijd in geloof en hoop. De Kerk, moeder en lerares, nodigt ons uit om ons hart voor te bereiden en ons open te stellen voor de genade van God, zodat wij met vreugde de paasoverwinning van Christus, de Heer, over zonde en dood kunnen vieren. De heilige Paulus verkondigt: “De dood is verslonden in de overwinning. O Dood, waar is uw overwinning? O Dood, waar is uw angel? » (1 Kor. 15:54-55). Jezus Christus, gestorven en verrezen, is inderdaad het middelpunt van ons geloof en staat garant voor de grote belofte van de Vader, namelijk het eeuwige leven, dat reeds vervuld is in zijn geliefde Zoon (vgl. Joh. 10:28; 17:3).[1] Ter gelegenheid van deze Vastentijd, verrijkt door de genade van het Jubeljaar, wil ik graag enkele overwegingen voorstellen over wat het betekent om samen in hoop op te trekken en de oproepen tot bekering te ontdekken die Gods barmhartigheid tot iedereen richt, als individu en als gemeenschap.

Allereerst : wandelen. Het devies van het Jubeljaar, “pelgrims van hoop”, herinnert ons aan de lange reis van het volk Israël naar het Beloofde Land, zoals beschreven in het boek Exodus: een moeilijke tocht van slavernij naar vrijheid, gewenst en geleid door de Heer die zijn volk liefheeft en altijd trouw aan hen is. En als we het over de Bijbelse Exodus hebben, denken we ook aan de vele broeders en zusters die vandaag de dag op de vlucht zijn voor ellende en geweld, op zoek naar een beter leven voor zichzelf en hun dierbaren. Hier klinkt een eerste oproep tot bekering, want in het leven zijn we allemaal pelgrims. Iedereen vraagt ​​zich misschien af: hoe kan ik mezelf door deze omstandigheden laten uitdagen? Ben ik echt op het pad of ben ik lamgeslagen, verstard, angstig en hopeloos, of zit ik nog steeds in mijn comfortzone? Zoek ik naar wegen die mij bevrijden uit situaties van zonde en gebrek aan waardigheid? Het zou een goede oefening zijn om onszelf tijdens de Vastentijd te confronteren met de concrete werkelijkheid van een migrant of een pelgrim, en ons zo te laten raken dat we ontdekken wat God van ons vraagt ​​om betere reizigers te zijn op weg naar het huis van de Vader. Dit zou een goede ‘test’ zijn voor de wandelaar.

Ten tweede, laten we dit pad samen bewandelen. Samen op weg gaan, synodaal zijn, dat is de roeping van de Kerk. [2] Christenen worden geroepen om samen te reizen, nooit als eenzame reizigers. De Heilige Geest spoort ons aan om uit onszelf te treden en naar God en onze broeders en zusters te gaan, en ons nooit in onszelf op te sluiten.[3] Samen op weg gaan betekent dat we verbinding zoeken te maken op basis van onze gemeenschappelijke waardigheid als kinderen van God (vgl. Gal. 3:26-28); Het betekent dat we zij aan zij vooruitgaan, zonder de ander te vertrappen of te domineren, zonder afgunst of hypocrisie te koesteren, zonder iemand achter te laten of zich buitengesloten te voelen. Laten we dezelfde richting opgaan, hetzelfde doel nastreven, terwijl we met liefde en geduld naar elkaar luisteren.

In deze Veertigdagentijd vraagt ​​God ons om na te gaan of wij in ons leven, in ons gezin, op de werkplek, in onze parochie of in religieuze gemeenschappen, in staat zijn om met anderen op te trekken, te luisteren en de verleiding te weerstaan ​​om ons te verankeren in betrokkenheid op ons zelf waarbij we ons alleen bekommeren om onze eigen behoeften. Laten we ons voor de Heer afvragen of wij, bisschoppen, priesters, gewijde personen en leken, in staat zijn om samen te werken in dienst van het Koninkrijk van God; of we een gastvrije houding aannemen, met concrete gebaren naar degenen die naar ons toe komen en naar degenen die ver weg zijn; of we mensen het gevoel geven dat ze deel uitmaken van de gemeenschap of dat we ze buiten de maatschappij houden. [4] Dit is een tweede oproep: bekering tot synodaliteit.

Ten derde, laten we dit pad samen bewandelen in de hoop op een belofte. Moge de hoop die niet wordt teleurgesteld (vgl. Rom. 5,5), de centrale boodschap van het Jubeljaar[5], voor ons de horizon zijn van de vastenreis naar de overwinning van Pasen. Zoals paus Benedictus XVI ons leerde in de encycliek Spe Salvi: “Mensen hebben onvoorwaardelijke liefde nodig. De mens heeft de zekerheid nodig die hem doet zeggen: “Noch dood noch leven, noch geesten noch krachten, noch heden noch toekomst, noch sterren noch hemel noch diepten, noch enig ander schepsel, niets zal ons kunnen scheiden van de liefde van God, die in Christus Jezus is” (Rom. 8:38-39). [6] Jezus, onze liefde en onze hoop, is opgestaan, [7] hij leeft en heerst in glorie. De dood is veranderd in overwinning, daarin ligt het geloof en de grote hoop van christenen: de opstanding van Christus! En hier is de derde oproep tot bekering: die van hoop, van vertrouwen in God en in zijn grote belofte, het eeuwige leven. Wij moeten onszelf afvragen: ben ik ervan overtuigd dat God mijn zonden vergeeft? Of doe ik alsof ik mezelf kan redden? Verlang ik naar verlossing en roep ik God aan om mij te helpen die te verkrijgen? Leef ik concreet de hoop die mij helpt de gebeurtenissen in de geschiedenis te lezen en die mij ertoe aanzet mij in te zetten voor rechtvaardigheid, broederschap, de zorg voor ons gemeenschappelijk huis en de bekommernis dat niemand achterblijft? Broeders en zusters, dankzij de liefde van God in Jezus Christus worden wij bewaard in de hoop die niet beschaamd wordt (vgl. Rom. 5,5). Hoop is het “anker van de ziel”, zeker en onfeilbaar. [8] Het is in haar dat de Kerk bidt dat ‘alle mensen gered mogen worden’ (1 Timoteüs 2:4) en dat zij verwacht om in de heerlijkheid van de hemel verenigd te zijn met Christus, haar Bruidegom. Zo drukte de heilige Theresia van Jezus zich uit: “Hoop, o mijn ziel, hoop. Je kent dag noch uur. Wees waakzaam! Alles gaat snel, hoewel je ongeduld je laat twijfelen aan wat zeker is, en de korte tijd lang doet schijnen” (Uitroepen van de ziel tot haar God, 15, 3).[9] Moge de Heilige Maagd Maria, Moeder van de Hoop, voor ons ten beste spreken en ons vergezellen op de reis van de Vastentijd.

Rome, Sint-Jan van Lateranen, 6 februari 2025, nagedachtenis aan Sint-Paulus Miki en zijn gezellen, martelaren. FRANCISCUS

Laten we samen in hoop wandelen

Geliefde broeders in het bisschopsambt,

Ik schrijf u vandaag om een ​​paar woorden tot u te richten in deze delicate periode die u als herders van het volk van God, pelgrims in de Verenigde Staten van Amerika, doormaakt.

1. De reis van slavernij naar vrijheid die het volk van Israël maakte, zoals vastgelegd in het boek Exodus, nodigt ons uit om de realiteit van onze tijd, die zo duidelijk gekenmerkt wordt door het fenomeen van migratie, te beschouwen als een beslissend moment in de geschiedenis om niet alleen ons geloof te bevestigen in een God die altijd dichtbij is, geïncarneerd, migrant en vluchteling, maar ook de oneindige en transcendente waardigheid van iedere menselijke persoon [1].
2. De woorden waarmee ik begin, zijn niet willekeurig. Zelfs een vluchtig onderzoek van de sociale leer van de Kerk laat duidelijk zien dat Jezus Christus de ware Immanuel is (vgl. Mat. 1:23); Ook hij had de moeilijke ervaring dat hij uit zijn land werd verdreven omdat zijn leven in gevaar was. Ook moest hij zijn toevlucht zoeken in een maatschappij en cultuur die vreemd waren aan de zijne. Door mens te worden, koos de Zoon van God er ook voor om het drama van de immigratie te ervaren. Ik wil onder andere de woorden in herinnering roepen waarmee paus Pius XII zijn Apostolische Constitutie over de pastorale zorg voor migranten begon, die wordt beschouwd als de ‘Magna Carta’ van de leer van de Kerk over migratie: ‘De familie van Nazareth in ballingschap, Jezus, Maria en Jozef die emigreerden en hun toevlucht zochten in Egypte om te ontkomen aan de toorn van een goddeloze koning, zijn het model, het voorbeeld en de steun van alle emigranten en pelgrims van alle tijden en landen, van alle vluchtelingen in alle omstandigheden die, gedreven door vervolging of nood, zich gedwongen zien hun vaderland, hun geliefde familie en degenen die hen dierbaar zijn te verlaten en naar een vreemd land te gaan’ [2].
3. Op dezelfde manier leert Jezus Christus ons, dat wij de waardigheid van ieder mens, zonder uitzondering, blijvend moeten erkennen door ieder mens met een universele liefde lief te hebben. Wanneer we spreken over ‘oneindige en transcendente waardigheid’, willen we benadrukken dat de belangrijkste waarde die de menselijke persoon bezit, elke andere juridische overweging die kan worden aangevoerd om het leven in de samenleving te reguleren, overstijgt en ondersteunt. Daarom zijn alle gelovigen en mensen van goede wil geroepen om de legitimiteit van normen en overheidsbeleid te beschouwen in het licht van de waardigheid van de persoon en zijn fundamentele rechten, en niet andersom. 4. Ik volg nauwlettend de grote crisis die zich in de Verenigde Staten voordoet, met de lancering van een programma van massale deportaties. Een geweten dat gevormd is door rechtschapenheid kan niet anders dan een kritisch oordeel uitspreken en zijn ongenoegen uiten over elke maatregel die de illegale status van bepaalde migranten impliciet of expliciet identificeert met criminaliteit. Tegelijkertijd moet het recht van een land om zichzelf te verdedigen en gemeenschappen te beschermen tegen personen die gewelddadige of ernstige misdrijven hebben gepleegd terwijl ze in het land waren of vóór hun aankomst, worden erkend. Hoe dan ook, het uitzetten van mensen die in veel gevallen hun land hebben verlaten vanwege extreme armoede, onveiligheid, uitbuiting, vervolging of ernstige aantasting van het milieu, ondermijnt de waardigheid van veel mannen en vrouwen en van hele families en maakt hen bijzonder kwetsbaar en weerloos.
4. Dit is geen klein probleem: een authentieke rechtsstaat blijkt juist uit de waardige behandeling die alle mensen verdienen, vooral de armste en meest gemarginaliseerde mensen. Het ware algemeen welzijn wordt bevorderd wanneer de samenleving en de overheid, met creativiteit en strikt respect voor de rechten van iedereen – zoals ik bij vele gelegenheden heb benadrukt – de meest kwetsbaren, weerlozen en kwetsbaren verwelkomen, beschermen, bevorderen en integreren. Dit verhindert niet dat er een beleid wordt ontwikkeld dat ordelijke en legale migratie reguleert. Deze ontwikkeling kan echter niet worden bereikt door de privileges van enkelen en de opofferingen van anderen. Wat gebouwd is op het fundament van geweld, en niet op de waarheid van de gelijke waardigheid van ieder mens, begint slecht en zal slecht eindigen.
5. Christenen weten heel goed dat onze identiteit als persoon en gemeenschap alleen tot wasdom komt als we de oneindige waardigheid van alles bevestigen. Christelijke liefde is geen concentrische uitbreiding van interesses die zich geleidelijk uitbreiden naar andere mensen en groepen. Met andere woorden, de mens is geen eenvoudig individu, relatief ruimdenkend, met filantropische gevoelens! De menselijke persoon is een subject met waardigheid, die door de constitutieve relatie met iedereen, en vooral met de allerarmsten, geleidelijk aan kan rijpen in zijn identiteit en roeping. De ware ordo amoris die bevorderd moet worden, is die welke we ontdekken door voortdurend te mediteren over de gelijkenis van de ‘barmhartige Samaritaan’ (vgl. Lc 10,25-37), dat wil zeggen door te mediteren over de liefde die een broederschap bouwt die openstaat voor iedereen, zonder uitzondering [3].
6. Maar de zorg voor de persoonlijke, gemeenschappelijke of nationale identiteit kan, afgezien van deze overwegingen, gemakkelijk een ideologisch criterium introduceren dat het sociale leven vervormt en de wil van de sterkste oplegt als criterium van de waarheid.
7. Geachte broeders bisschoppen van de Verenigde Staten, ik erken uw waardevolle inspanningen terwijl u nauw samenwerkt met migranten en vluchtelingen, Jezus Christus verkondigt en fundamentele mensenrechten bevordert. God zal alles wat u doet ter bescherming en verdediging van hen die als minder waardevol, minder belangrijk of minder menselijk worden beschouwd, rijkelijk belonen!
8. Ik roep alle gelovigen van de katholieke Kerk, en alle mannen en vrouwen van goede wil, op om niet toe te geven aan toespraken die discriminerend zijn en onnodig lijden veroorzaken voor onze migranten- en vluchtelingenbroeders en -zusters. Wij worden geroepen om met naastenliefde en helderheid in solidariteit en broederschap te leven, bruggen te bouwen die ons steeds dichter bij elkaar brengen, de muren van schande te verwerpen en te leren ons leven te geven zoals Jezus Christus het zijne gaf voor de redding van allen.
9. Laten we Onze Lieve Vrouw van Guadalupe vragen om personen en families te beschermen die in angst en pijn leven vanwege migratie en/of deportatie. Moge de “Maagd Morena”, die wist hoe ze volkeren kon verzoenen toen ze vijanden waren, ons de mogelijkheid geven om onszelf als broeders en zusters in haar armen te vinden en zo een stap voorwaarts te zetten in de opbouw van een meer broederlijke, inclusieve samenleving die de waardigheid van iedereen respecteert.

Broederlijk, Franciscus        Vanuit het Vaticaan, 10 februari 2025

Minisymposium Vroomheid in kerk, klooster en theologie in de abdij van Egmond op dinsdag 4 maart 2025 van 10:30-15:30 uur.

Sprekers zijn: prof. dr. E.A. de Boer (predikant), prof. dr. E.P.N.M. Borgman (lekendominicaan), pater J. Essing (o.p.), dr. Ch. van Leeuwen (oblaat), prof. dr. P.J.A. Nissen (oblaat), dr. W.J. Otten (dichter).

Het minisymposium staat onder leiding van drs. Leo Fijen namens uitgeverij Adveniat en begint, direct in aansluiting op de viering van de mis van 9:30-10:15, om 10:30 en eindigt om 15:30 uur. De eerste sessie sluit af om 12:30 met het gezamenlijk bidden van het middaggebed in de abdijkerk, waarna de lunch in de Benedictushof begint. Het tweede deel van het programma vangt aan om 13:45 en eindigt rond theetijd.

Het symposium wordt gehouden naar aanleiding van de verschijning van het boek Knielen in kerk en klooster: Alleen samen en samen alleen. De bundel handelt over een vorm van ‘knielende theologie’, waarin bidden en vroomheid centraal staan evenals persoonlijk geloof en kerkelijke gemeenschap. Dom Bernardus (ocso) schrijft hierover: ‘Wil de Kerk, het klooster of welke christelijke gemeenschap dan ook toekomst hebben, dan zal zij voor moeten gaan op de weg van het knielen, alleen én samen.’

Deze bundel biedt een diepgaande reflectie op de vraag hoe men God kan ontmoeten en welke rol kerken en kloosters daarin spelen. Twintig (rooms- en oud-)katholieke, orthodoxe en protestantse theologen helpen de lezer de eigen vroomheid te begrijpen en te verdiepen onder meer door aandacht te geven aan de verbindende rijkdom van de verschillende liturgische gebedsvormen en kloosterlijke tradities.

In zes lezingen van ca 20 minuten wordt onder meer aandacht gevraagd voor het belang van een biddende, getuigende en toekomstgerichte levensstijl in kerk en theologie, door:

• Erik Borgman: ‘”Dat wij niet stikken in onszelf, maar opengaan”: Contemplatief leven en denken’,
• Charles van Leeuwen: ‘Ik lees de psalm. De psalm leest mij. Ik ga op in stilte. Stilte gaat op in mij. Over kloostervroomheid’,
• Willem Jan Otten: ‘Buiten alle religie te zijn is een onbereikbare leegte’,
• Peter Nissen: ‘Een leerschool voor kwetsbare mensen: kerk en klooster als bouwplaatsen van hoop’,
• Jozef Essing: ‘Predikant ontmoet predikbroeder’, en
• Erik de Boer: ‘Vormen van vroomheid in vrijgemaakt Gereformeerd milieu (kerk – gezin – school) in de tweede helft van de twintigste eeuw’.

Datum: dinsdag 4 maart 2025 van 10:30-15:30

Dit symposium wordt door uitgeverij Jongbloed georganiseerd. Aanmelden kan daarom alleen per mail naar: p.deboer@jongbloedmedia.nl.  De kosten bedragen € 15,00.

Sinds 1945 is de kaarsenfabriek van de broeders in Egmond een begrip. De Benedictijner monniken van de Abdij van Egmond maken, in samenwerking met vele vrijwilligers, in de eigen kaarsenmakerij unieke abdijkaarsen zoals paaskaarsen, dompelkaarsen, tuinkaarsen, tafelkaarsen en kleurrijke fantasiekaarsen. Zowel voor liturgisch gebruik als voor in de huiselijke kring hebben wij voor elke gelegenheid geschikte ambachtelijk gemaakte kaarsen.

Voor de paaskaars ontwikkelen de monniken regelmatig weer een nieuw ontwerp maar soms wordt er ook teruggegrepen naar een oude beproefde of geliefde voorstelling. Ook het personifiëren van kaarsen voor uw doop, huwelijk, verjaardag of begrafenis hoort tot ons ambacht. Houdt u rekening met een levertijd van minimaal twee weken.

Bekijk hier de folder

Bekijk hier de verschillende wasreliefs

HOE KUNT U BESTELLEN?

Mail uw bestelling tijdig naar: abdijkaarsen@abdijvanegmond.nl.

Vermeld u in ieder geval in uw mail:

• Afmeting kaars;
• Formaat van het pingat van uw kandelaar.
• Naam (gemeente/parochie, organisatie), uw klantnummer en contactpersoon;
• Straat, postcode en plaatsnaam en uw telefoon (vast en mobiel).

Let op: U kunt alleen de kaarsen bestellen zoals ze zijn afgebeeld in deze folder. Alleen de  wasreliëfs op PK1 en PK2 zijn onderling te wisselen.

CONTACT:

Benedictushof, Vennewatersweg 27a, 1935 AR Egmond-Binnen

Telefoon: 072 506 2786  E-mail: abdijkaarsen@abdijvanegmond.nl

De abdijwinkel is geopend op dinsdag t/m zaterdag van 11:00 tot 16:30 uur

www.abdijvanegmond.nl

Tot eind februari hebben we een bijzondere expositie in Benedictushof van de Friese kunstenaar Douwe Elias. Van dinsdag tot en met zaterdag te zien in Benedictushof van 11.00- 16.30 uur.

Douwe Elias werd geboren in 1952 en opgegroeid in Leeuwarden.

Zijn vader was verbonden aan het toenmalige Buitengewoon Onderwijs, nu speciaal onderwijs genoemd, en was een liefhebber en verzamelaar van reproducties en kunstboeken. Dit heeft Douwes leven voor een groot deel richting gegeven: de sociale kant van de kwetsbare kinderen en het voortdurend in aanraking komen met kunst. Het tekenen was vanzelfsprekend en hij wist al vroeg dat hij schilder zou worden.

De opleiding aan de kunstacademie Minerva, waar de figuratie met jonge, bevlogen docenten, zoals Matthijs Röling, nieuw leven werd ingeblazen, was mede bepalend voor de bezetenheid waarmee hij schildert. Elias hoort bij de noordelijke realisten, maar neemt daarbinnen zijn eigen plaats in.

Na de academie wordt de ING-bank al snel een grote afnemer van zijn schilderijen. Dit geeft hem bekendheid door uitgave van boeken en door exposities en zorgt voor opdrachten en contacten met galerieën. In 2005 was zijn werk samen met andere Nederlandse kunstenaars te zien in Teheran. Dankzij de ING is zijn werk over de wereld verspreid.

De meest eervolle opdracht was het schilderen van een portret van Koningin Beatrix in 2005, waarvoor zij voor hem poseerde. In opdracht van de Groninger Universiteit heeft hij een aantal professorenportretten geschilderd.

Zijn schilderwijze houdt verband met zijn romantische gevoel voor atmosfeer, ruimtes en het licht. Het licht bepaalt de vorm en de kleur en samen met de vrij directe manier van schilderen de sfeer in het schilderij. De onderwerpen hebben vrijwel altijd met de mens te maken; zowel in portret als in afgeleide vormen zoals interieurs en stadsgezichten, maar ook in de landschappen.
De portretten van de kinderen met o.a. het Down Syndroom, zijn ontstaan naar aanleiding van schoolfoto’s die zijn vader maakte. Veel zwart-witfoto’s van schoolreisjes, vaak in het najaar als er weinig toeristen waren, leveren beelden op waar de eenzaamheid en het bijzondere van de hechte groep een tijdsbeeld vormen en een bron van inspiratie blijken. Hij heeft van de leerlingen van zijn vader 101 afzonderlijke portretjes geschilderd. Hiervan is een boek verschenen, getiteld “Ware Grootte”.

Elias probeert het kwetsbare en het vergankelijke op zijn eigen en zo doeltreffend mogelijke wijze in verf om te zetten. Hij schildert met de kleur van heimwee, zoals de Leeuwarder Courant schreef.

In Franeker heeft hij in een voormalige drukkerij een eigen expositiemogelijkheid annex galerie, het Kantoor der Franeker Courante Kunsten. Het atelier bevindt zich in een oud grachtenpakhuis aan de Froonacker te Franeker.