ASWOENSDAG 2020
Ons geloof, dierbare zusters en broeders, nodigt ons steeds opnieuw uit om beurtelings te wenen en te juichen, te vasten en aan te zitten aan het feestmaal des Heren, ons van dingen te ontdoen, en ons op dingen te verheugen. Prediker schreef het al: Alles heeft zijn uur, alle dingen onder de hemel hebben hun tijd. … Er is een tijd om te huilen en een tijd om te lachen, een tijd om te rouwen en een tijd om te dansen.
Wie zich laat leiden door de liturgie heeft volop de gelegenheid deze zo verschillende facetten van het leven te ervaren en vruchtbaar te doen zijn. De liturgie geeft ons telkens weer deel aan de diepe vreugde van het kerstfeest en bereidt ons daarop voor in de verwachtingsvolle weken van de advent. Zij voert ons naar het hoogtepunt van de Paasjubel doorheen de woestijntocht van de veertigdagentijd. Vervolgens zal zij ons zelfs vijftig dagen laten wandelen in het blije Paaslicht, om ons vanaf Pinksteren weer te leren hoe wij hier in de wereld, te midden van de dingen van de wereld, kunnen leven vanuit het Evangelie, in de Geest van onze Heer Jezus Christus.
Vandaag begint onze jaarlijkse reis naar Pasen. Het is een woestijntocht. We dienen daarvoor goed toegerust te zijn. Met het nodige bij ons, maar vrij van wat overbodig is, en wat slechts ballast zou zijn op onze tocht.
Deze tijd is er een van afzondering om te bidden in het verborgene, het is ook een tijd van heilige samenkomst, een tijd waarin we ons bewust zijn van onze persoonlijke verantwoordelijkheid die we op niemand kunnen afschuiven, en van onze verbondenheid waarbij we niemand mogen uitsluiten.
Het is allereerst en bovenal een tijd om te antwoorden op de uitnodiging van de Heer, want Hij spreekt ons toe, Hij roept ons op, Hij verzekert ons van de goddelijke nabijheid. Wat zou er geworden zijn van Mozes en zijn volk, als zij waren overgelaten aan zich zelf bij hun uittocht uit Egypte? Als de Heer niet voor hen was uitgegaan in een wolkkolom overdag en een vuurzuil in de nacht? Als Hij hen niet telkens tegemoet was gekomen in al hun noden, hun honger gestild, hun dorst gelest, hun oproer tot vrede gebracht?
Niet anders trekt Hij met zijn volk een spoor door de geschiedenis. In niets verschillen wij van de mensen die met Mozes zijn uitgetrokken, ook wij hebben ons laten overhalen om het diensthuis te verlaten en te verzaken aan de slavernij van de vele afgoden van deze wereld. En ook wij zijn op onze tocht zo dikwijls kleinmoedig, vermoeid en ten einde raad, eigenzinnig, opstandig misschien. Wij zijn immers mensen van vlees en bloed, gebonden aan de stof, afhankelijk van onze zintuigen. Het is niet moeilijk om ons zelf, onze reactiepatronen, onze manier van doen, te herkennen in het gedrag van de Israëlieten tijdens hun tocht naar het Beloofde Land.
Wij zijn niet anders als zij toen waren.
En zonder geloof zullen wij omkomen in deze woestijn.ze redding hangt af van het toelaten van Gods genade in ons leven. Soms komt die in de vorm van zoete troost, heel dikwijls in tegenslag en verdriet.
Maar dagelijks kunnen wij ons voeden met hemels manna, de gave van Christus’ nabijheid in het sacrament van het altaar, en in het sacrament van onze broeders en zusters. Paus Franciscus spoort ons voor deze dagen aan: “Kijk naar de open armen van Christus op het kruis, laat je steeds opnieuw door Hem redden. Geloof in zijn barmhartigheid die je in het sacrament van de verzoening bevrijdt van alle schuld. Kijk hoe de Heer zijn Bloed heeft vergoten voor jouw zonden en laat je daardoor zuiveren.”
Gisteren in de recreatie spraken we over het indrukwekkende voorbeeld van de jonge italiaan Carlo Acutis, geboren in 1991 en ten gevolge van leukemie overleden op 12 oktober 2006, 15 jaar jong. Hij offerde zijn leven aaan de Heer voor de paus en de kerk. Hij had een buitengewone liefde voor de eucharistie, en gaf daar als een kind van zijn tijd vorm aan door een website op te zetten over alle eucharistische wonderen. Maar dat ging gepaard met een grote naastenliefde. Naast de vele schandalen in de kerk zijn er ook zulke tekenen van mooie godsdienstzin. Laten wij in de komende tijd bidden dat de schandalen verdwijnen en de wonden helen, en dat de echte godsdienstzin toeneemt en de samenleving ten goede komt. Dan zal dit een heilzame en vruchtbare tijd kunnen zijn, een antwoord op Gods oproep tot terugkeer, teurgkeer naar zijn woord, zijn roepstem, onze roeping, ons geluk, ons Pasen.