PAASNACHT 2023
De bovenbouw van de Egmondse basisschool de Windhoek schreef vorig jaar teksten over vriendschap in het kader van de 1100e verjaardag van de translatie van het gebeente van Sint Adelbert. Zij worden momenteel bewaard bij het gebeente van Adelbert onder het altaar, maar later in dit jaar verhuizen zij in een tijdscapsule naar de Adelbertakker. Wie weet wordt die nog ooit in de komende eeuwen geopend en krijgen ze nieuwsgierige lezers.
1100 jaar, dat is een hele tijd. Maar de tijdscapsule die wij vandaag hebben geopend en waaruit is voorgelezen bevat een veel langere geschiedenis. Ook dit verhaal gaat net als het werk van de Egmondse jeugd over vriendschap. Een vriendschap met toppen en dalen, een vriendschap van God met de mensen en van mensen onderling. Deze nacht hoorden wij fragmenten uit het boek van ons geloof en wij maakten al luisterend een hele reis door de tijd. Ja, wij begonnen zelfs vóór de tijd. Het begon in het duister toen er van tijd nog geen sprake was. En het was wachten op de komst van het licht, vrucht van Gods scheppend woord, voordat de geschiedenis echt begon. Een verhaal van licht en duisternis, van aanvechting en verrukking, van Goddelijke gave en gunst en van menselijke macht, machteloosheid en machtsmisbruik, van dood en leven. Wij hoorden van een vader die moeite had om zijn zoon zijn eigen weg te laten gaan, wij hoorden van een volk dat geknecht werd en als slaven werd misbruikt en zich een weg zocht naar de vrijheid, dwars door het water heen. Wij hoorden van ballingschap en leven ver van huis, van hoop en verwachting, van een feestmaal van heerlijke spijzen, van liefdesverbond dat nieuwe vleugels krijgt, van nieuw leven dat de dood achter zich laat.
En dan was er deze nacht nog het vuur, het water en het licht. Vuur dat kan verteren en alles vernietigen, maar vuur dat ook kan verwarmen en voor leven en vreugde zorgt. Water dat kan lessen, al is het maar een beker koud water, water dat kan zuiveren en afwassen, water dat leven kan geven. Maar ook water dat kan verslinden en verwoesten. En het licht, beeld en gelijkenis van het grote Licht waarin en waaruit wij leven, licht dat verlicht en de duisternis verdrijft. Het was en is er allemaal deze nacht en het doet ons beseffen, zien en vermoeden hoe complex en veelkleurig het leven is.
Met het licht begon het verhaal van het leven en steeds weer nam het duister het op tegen dat leven schenkende licht. En soms lijkt het erop dat de duisternis de overhand krijgt en vrezen wij het ergste. Maar het verhaal vertelt ons met vallen en opstaan dat God het werk van zijn handen niet uit handen geeft, maar zijn woord dat het licht tevoorschijn riep gestand doet tegen alle vlagen van duisternis in.
Hij heeft er zichzelf aan verpand en in de geschiedenis maakt hij elke dag een nieuw begin in de hoop dat de Geest ruim baan krijgt in mensenharten om licht te ontsteken waar het duister zich breed maakt. Van geslacht op geslacht waren er vrouwen en mannen die zich voor dat leven gegeven hebben als zout en als gist. Zij hebben het kleine licht van de hoop brandend gehouden in een wereld waar de dood alles dreigt te verslinden. Maar de dood heeft niet het laatste woord. Hij heeft geen vat op wie alles heeft gegeven en niets meer heeft om te verdedigen of zich aan vast te klampen.
Vannacht hoorden wij hoe twee vrouwen naar het graf gingen, maar zij troffen er geen dode Jezus aan. Want hij die zijn leven heeft gegeven om tot het laatst te getuigen van het licht dat leven geeft, het licht dat geen afgunst kent maar er enkel is om te verlichten, hij kon door de dood niet vastgehouden worden. Die had op dit licht geen greep. Licht uit Licht. Je kunt je erover verbazen, maar meer nog is het een uitnodiging en aansporing om zelf te wandelen in het licht als opgestane mensen die de dood achter zich laten door te leven als kinderen van het licht, nieuwgeboren als vrije mensen, bevrijd van alle banden des doods, wat het leven ook brengt. In het Galilea hem achterna, die met ons gaat te midden van vriend en vreemdeling.
Laten wij de tijdscapsule met dit leven schenkend verhaal niet onder de korenmaat zetten of wegbergen in kast of kluis, maar laten wij er dagelijks de hoop uit punten, de liefde uit leren die alle begrip te boven gaat en uitzicht geeft op nieuw en onbederfelijk leven. De Heer is waarlijk verrezen, alleluia. Amen.
Abt Thijs Ketelaars