Preek 16 oktober 2022

Cdhj29 2022 Ex.17,8-13; 2Tim. 3,14-4,2; Lc 18,1-8

 

Vorige week zondag keken wij als broeders samen naar een documentaire over Laudato si. Paus Franciscus  schreef die encycliek vijf jaar geleden  In de film, die nu is gemaakt en waarin ook een rol is weggelegd voor de paus zelf, krijgen wij op een prachtige maar ook confronterende manier te zien in wat voor crisis moeder aarde verkeert. Je zou er depressief van kunnen worden. Maar dat is niet de bedoeling. De vier hoofdpersonen uit de film dringen samen met de paus er bij ons op aan niet toe te geven aan moedeloosheid, maar juist samen de schouders te zetten onder een positieve inzet voor moeder aarde en allen die haar bewonen. Mocht u de film nog niet gezien hebben, dan vindt u op de website van de abdij de link om hem te bekijken. Met dit medium wil de paus alle aardbewoners bereiken om hun verantwoordelijkheid te nemen voor  de aarde.

Crisis,de liturgie geeft ons vandaag twee verhalen uit het boek van ons geloof waarin onze voorouders tijdens een crisis de ogen niet sloten en zochten naar de weg die voor een omkeer kon zorgen.

In de eerste lezing hoorden wij hoe het bestaan van Israël wordt bedreigd wanneer het volk zich een weg baant uit de slavernij op weg naar het land van de belofte. Een land waar zij in vrijheid mogen leven. Mensen op de vlucht, mensen die rennen voor hun leven en dan hopen dat ze onderweg worden geholpen of in elk geval niet worden belaagd en bedreigd. Maar het tegendeel is het geval en de aanvallers hebben het begrepen op de zwakste groep, op de vrouwen en kinderen. Het is alsof je de krant leest. Want wie worden momenteel in Oekraïne het meest bestookt? Mozes mobiliseert jan en alleman, Israëls manschappen stellen zich te weer, zij vechten voor de toekomst van hun volk. Maar het is een zware en ongelijke strijd. Ze weren zich, maar brute kracht is niet voldoende om de dood te verslaan, die allesverslindende vijand van het leven. Dat was toen niet anders dan nu.

Maar hoe in die ongelijke strijd te volharden, waar haal je de moed en de kracht vandaan om niet op te geven en te blijven geloven in toekomst en leven? Mozes gaat de berg op om te bidden, om Gods hulp te vragen in die beproeving. Want hoe vol te houden als alles onder je voeten wordt weggeslagen en je krachten bezwijken? Wanneer je misschien gaat twijfelen aan de overwinning van het recht, aan de trouw van God ook. Mozes bidt voor zijn volk, Hij staat daar boven op de berg met uitgestrekte handen, alles verwachtend van God. Maar ook het geloof en de moed van Mozes worden op de proef gesteld. Het duurt zo lang en nog is het einde van de strijd niet in zicht. Hij dreigt zijn armen te laten zakken, hij brengt het niet meer op. De hoop en het vertrouwen op een goede afloop dreigen te doven als het water tot de lippen staat. Er zijn anderen nodig, die slappe armen en knikkende knieën moeten ondersteunen. Mozes bidt, hij bidt om het geloof niet te verliezen dat God een God van levenden is, dat Hij zijn belofte van leven gestand doet voor zijn beproefde volk. Het gaat er niet om dat anderen worden vernietigd, maar dat allen elkaar leven geven. Maar dat is een zware strijd, want veelal wordt gedacht dat wij de ander daarvoor moeten uitschakelen of ombrengen. Mozes bidt boven op de berg zoals later Jezus zal bidden in de hof en zijn leven inzet om de allesverslindende dood te verslaan.

Mozes biddend op de berg en de manschappen die zich in de laagvlakte te weer stellen. Het blijft niet bij dat ene verhaal in het boek van ons geloof. Het staat symbool voor al die verhalen die erop volgen en waarin steeds weer gevochten moest worden om de vrijheid te bewaren of te hervinden en om de moed niet te verliezen, want de dood en dwingelandij kent vele gezichten. Wij zien het om ons heen gebeuren. En steeds weer is de vraag: Hoe houd je het vol, waar haal je het geloof vandaan om je te blijven verzetten tegen kwaad dat mensenlevens vernietigt en de hoop op Gods koninkrijk verduistert?

En dan is er de weduwe uit het evangelie die maar niet ophoudt om bij de rechter haar zaak te bepleiten. In de maatschappij van die dagen had ze geen stem en hoorde zij bij de marginalen, de mensen aan de rand. Ging het eerste verhaal over heel een volk, nu is er sprake van één individu en dat maakt het verhaal niet minder belangrijk. Want wie één mens redt, redt een wereld. En die weduwe staat daar als representant van al die kleine mensen die onder de voet worden gelopen, niet worden gezien of geteld. Ook in onze samenleving ontbreken zij niet, de toeslagaffaire die nog steeds niet is afgerond, is er een schrijnend voorbeeld van. Je zou aan onze rechtstaat gaan twijfelen, nu het recht zolang uitblijft. En dat is maar één voorbeeld onder meerderen. Hoe blijf je staande in een samenleving waar zo met mensen wordt omgesprongen?

Mozes bidt in het uur van de uiterste benauwenis, de weduwe, zij blijft kloppen en vragen, Jezus zelf bidt, zijn leven is één gebed om het geloof in de Vader te bewaren en uit dat geloof te leven en mensen te dragen en nabij te zijn tot in de dood, ja door de dood heen.

Wij hoorden vandaag over crisissituaties en wij leven zelf te midden van een wereldwijde crisis die het leven op aarde en het leven van de aarde bedreigt. Maar wij hebben vandaag in de Schrift verhalen gehoord om ons leven in het gebed te verankeren om de moed en het geloof niet te verliezen in Gods reddende hand en om kracht te ontvangen elkaar te dragen en te dienen op de weg die naar het leven leidt. AMEN.

Abt Thijs Ketelaars

Nieuwsbrief

Schrijf u vrijblijvend in en blijf op de hoogte van de activiteiten van Abdij van Egmond.

We respecteren uw privacy. Sint-Adelbertabdij zal uw e-mailadres nooit delen met derden.
© 2024, Abdij van Egmond Algemene voorwaarden