Tweede zondag na Pasen B week BELOKEN PASEN 2021-04-08
Gedurende de afgelopen week, de Paasweek hoorden we in de dagelijkse liturgie de verschillende ontmoetingen met de verrezen Heer, De drie synoptische evangelisten, Marcus, Mattheus en Lucas, spreken daarbij steeds over de vrees die overwonnen moet worden. We begrijpen natuurlijk dat de soldaten die het graf bewaakten beefden van angst en als dood neervielen, maar ook de vrouwen aan wie Jezus verscheen en zelfs zijn apostelen werden allemaal door gevoelens van angst en verbijstering overmeesterd. Het Johannesevangelie, waaruit wij vandaag lezen beschrijft de ontmoetingen anders. Als Maria Magdalena Jezus herkent omklemt ze zijn voeten, en de leerlingen zijn buitengewoon verheugd als de Heer zich aan hen vertoont.
De ontmoeting met de verrezen Heer, zo wil Johannes duidelijk maken, neemt alle vrees bij ons weg. Jezus geeft deel aan zijn vrede: dat is zijn Paasgeschenk. Hij blaast over zijn discipelen. Hij geeft ze zijn adem met de woorden: “ontvangt de Heilige Geest. Wier zonden gij zult vergeven, hun zijn zij vergeven, en wier zonden gij niet vergeeft, hun zijn zij niet vergeven.” En: “Zoals de Vader Mij gezonden heeft, zo zend Ik u.” Jezus herhaalt wat Hij al zei in zijn hogepriesterlijk gebed de avond voor zijn lijden. Was Jezus zelf niet de gezondene van God? Zoals Mozes gezonden was tot de kinderen van Israël, om hun namens God de Heer te spreken, zo gaf Jezus als de nieuwe Mozes aan de mensen door wat Hij van de Vader ontvangen had. Hij sprak niet uit zichzelf, maar Hij sprak de woorden van zijn Vader. In de prediking in de liturgie gaat het er ook niet om de mensen je persoonlijke visie te vertellen, je privé- ideeën te communiceren, maar om zo goed mogelijk proberen weer te geven wat de Heer ons heeft meegedeeld vanwege zijn en onze hemelse Vader. Het erfgoed van de traditie in stand houden omdat het woorden van eeuwig leven bevat. Dat kunnen we slechts als wij ons open stellen voor de Geest van Jezus. Die Geest is over de apostelen en de eerste leerlingen uitgestort op het Pinksterfeest, maar niet alleen toen. Johannes verhaalt dat Jezus tot de elf bij zijn eerste verschijnen op de avond van Pasen: al zegt `ontvangt de Geest’. En ieder van ons heeft die Geest gekregen bij het heilig Vormsel, maar ook al bij het Doopsel. En altijd opnieuw kunnen wij bidden en mogen wij de gave van de Geest verwachten als een geschenk, dat ons in staat stelt te leven als kinderen Gods. Door het inblazen van die Geest, de adem Gods, is de mens geschapen, zegt ons het boek Genesis. In de zangles leren wij dat wij de adem «ontvangen». Je hoeft er niets voor te doen, misschien moet je er vooral iets voor laten. Wij raken gespannen om het vooral goed te doen, we denken dat we het zelf moeten doen, terwijl de kunst bestaat in het durven loslaten, en zo ontvangen, ontvangen om meteen terug te geven, de adem te gebruiken om te laten klinken. Als we de adem niet goed gebruiken dan wordt het schreeuwen, dan klinkt het vals, dan ga je anderen overstemmen. Is dat niet `zonde’? Goddank: “wier zonden gij zult vergeven, hun zijn ze vergeven.” Mijn broeders zullen mij die zonde dan wel welwillend vergeven, en de goede Geest zal ieder van ons aanzetten tot grootmoedigheid tegenover iedere wanklank, en naar harmonie te zoeken bij iedere ontstemming. In de refter hoorden wij een interview met een zuster, moniale in een Belgisch klooster. Zij voelde zich aangetrokken tot dat leven ook al merkte zij dat de koorzang niet altijd zuiver was, terwijl zij zelf heel muzikaal is en dus heel gevoelig voor de juiste toon. Maar in het leven gaat het om een diepere laag, om harmonie op een meer wezenlijk niveau. Jezus brengt met Pasen als gave zijn vrede. Die vrede biedt Hij aan vriend en vijand. Aan zijn leerlingen die Hem enkele dagen geleden nog in de steek lieten, aan de mensen die schreeuwden dat Hij gekruisigd moest worden, aan heel het mensdom. Vrede. Is er iets waarnaar wij meer verlangen, is er een andere basis voor menselijk geluk? Om die vrede te bereiken wordt eindeloos vergaderd, om die vrede te verdedigen worden massaal vernietigingswapens geproduceerd en bedrijfsklaar gehouden. Maar het garanderen van vrede ligt niet in de macht van mensen. Alleen de vrede die God biedt kan onze wereld redden. En daaraan krijgen wij deel, wat mogen we daarvoor dankbaar zijn. Christus is onze vrede, dat is de barmhartigheid van zijn Vader. Het is zoals Maria zingt in haar Magnificat: “Barmhartig is Hij van geslacht op geslacht, voor hen die Hem vrezen.” Die “vreze” maakt ons geschikt om de barmhartigheid te ontvangen Vreze is geen schrik, maar eerbied, ontzag, respect. Vrede op aarde en vreze des Heren zijn nauw verwant. De lezingen van deze achtste dag na Pasen, geven een visioen van die vrede. Zij schetsen een kerkgemeenschap waarin allen één van hart en één van ziel zijn en niemand iets het zijne noemt. Waarin allen verenigd zijn in vreze voor de Heer. We kunnen de geschonden wereld overwinnen door het geloof dat Jezus de Zoon is van God. Het evangelie toont ons de Verrezen Heer, die zich laat aanraken, die zijn wonden niet verbergt, maar met zich meedraagt de eeuwigheid in, als eretekenen, net zoals het kruis veranderd is, niet langer een schandhout maar een teken van leven is geworden. Is ons idee van vrede niet: bevrijd te zijn van het kruis in ons leven, van al wat verwondt, van al wat niet prettig is? Als Jezus de apostel Thomas vraagt met zijn hand zijn wonden aan te raken, geneest Hij deze vriend dan niet zo van zijn eigen wonden, van zijn ongeloof en vervult Hij hem van zijn vrede? Mochten wij door de vrede van Pasen ons verzoenen met wat een wonde is in ons eigen leven. Allemaal dragen wij onze wonden, en denken wij dat er pas vrede kan zijn als die wonden er niet meer zullen zijn. Vandaag horen wij dat Jezus zijn wonden bewaart in zijn verheerlijkt lichaam. Moge Hij ook onze wonden aanraken en ons zo zijn vrede schenken.
Br. Gerard Mathijsen