één jaar herinneringsboom

Vandaag stonden we stil bij sterven en herinneren. Iets wat vroeg of laat op ons levenspad komt. Samen met het Hospice Egmond, vrijwilligers, dorpsbewoners en mensen die hier een herinnering hebben kwamen we samen in de kerk. Daar hadden Leo Fijen, vader abt Thijs en Els Rosenmöller mooie bijdragen en anekdotes over leven en dood. Lees hier de overdenking van Abt Thijs. En hieronder vindt je een aantal impressies en het mooie gedicht van Els dat ze tussen al het groen met de onstuimige Egmondse wind voordroeg:

Hoe kon ik toen bevroeden wat ik nu weet? Gedragen langs jouw sterven heen. Als ik het je nu zou kunnen vertellen voorbij jouw dood. Dan gaan mijn woorden mee met de wind, misschien naar ergens waar jij je bevindt. Zou jij mij horen en mijn woorden weten? Dat ik “wij” nooit zat vergeten. Hoor jij mijn tranen, mijn snikken, mijn verhaal? Hoor je mijn beven in dit nieuwe rauwe leven. Mijn gelukzaligheid, mijn vastberadenheid waar is het gebleven? Weet jij van mijn: nooit meer hoe het was. Mijn roep naar jouw stem, mijn stem die geen woorden geeft. Stil… verwonderd in de leegte. Langzaam vindt ik mijn brandend hart: licht, mijn hemel en aarde. Het goddelijke vermogen te leven met jouw stem door weer en wind. Gedragen “ja!”, hoor je mij? Ik hoor jou, gedragen door herinneringen die nooit verloren gaan en jou doen rusten in mijn hart.

Els