Vastenbrief van de paus

PAUS FRANCISCUS Aswoensdag © Vatican Media

Laten we samen in hoop wandelen (vertaald uit het Frans door broeder Gerard Mathijsen)

Boodschap van de Heilige Vader Franciscus voor de Vastentijd 2025

25 FEBRUARI 2025

Beste broeders en zusters, met het boeteteken van de as op ons hoofd beginnen we de jaarlijkse pelgrimstocht van de Heilige Vastentijd in geloof en hoop. De Kerk, moeder en lerares, nodigt ons uit om ons hart voor te bereiden en ons open te stellen voor de genade van God, zodat wij met vreugde de paasoverwinning van Christus, de Heer, over zonde en dood kunnen vieren. De heilige Paulus verkondigt: “De dood is verslonden in de overwinning. O Dood, waar is uw overwinning? O Dood, waar is uw angel? » (1 Kor. 15:54-55). Jezus Christus, gestorven en verrezen, is inderdaad het middelpunt van ons geloof en staat garant voor de grote belofte van de Vader, namelijk het eeuwige leven, dat reeds vervuld is in zijn geliefde Zoon (vgl. Joh. 10:28; 17:3).[1] Ter gelegenheid van deze Vastentijd, verrijkt door de genade van het Jubeljaar, wil ik graag enkele overwegingen voorstellen over wat het betekent om samen in hoop op te trekken en de oproepen tot bekering te ontdekken die Gods barmhartigheid tot iedereen richt, als individu en als gemeenschap.

Allereerst : wandelen. Het devies van het Jubeljaar, “pelgrims van hoop”, herinnert ons aan de lange reis van het volk Israël naar het Beloofde Land, zoals beschreven in het boek Exodus: een moeilijke tocht van slavernij naar vrijheid, gewenst en geleid door de Heer die zijn volk liefheeft en altijd trouw aan hen is. En als we het over de Bijbelse Exodus hebben, denken we ook aan de vele broeders en zusters die vandaag de dag op de vlucht zijn voor ellende en geweld, op zoek naar een beter leven voor zichzelf en hun dierbaren. Hier klinkt een eerste oproep tot bekering, want in het leven zijn we allemaal pelgrims. Iedereen vraagt ​​zich misschien af: hoe kan ik mezelf door deze omstandigheden laten uitdagen? Ben ik echt op het pad of ben ik lamgeslagen, verstard, angstig en hopeloos, of zit ik nog steeds in mijn comfortzone? Zoek ik naar wegen die mij bevrijden uit situaties van zonde en gebrek aan waardigheid? Het zou een goede oefening zijn om onszelf tijdens de Vastentijd te confronteren met de concrete werkelijkheid van een migrant of een pelgrim, en ons zo te laten raken dat we ontdekken wat God van ons vraagt ​​om betere reizigers te zijn op weg naar het huis van de Vader. Dit zou een goede ‘test’ zijn voor de wandelaar.

Ten tweede, laten we dit pad samen bewandelen. Samen op weg gaan, synodaal zijn, dat is de roeping van de Kerk. [2] Christenen worden geroepen om samen te reizen, nooit als eenzame reizigers. De Heilige Geest spoort ons aan om uit onszelf te treden en naar God en onze broeders en zusters te gaan, en ons nooit in onszelf op te sluiten.[3] Samen op weg gaan betekent dat we verbinding zoeken te maken op basis van onze gemeenschappelijke waardigheid als kinderen van God (vgl. Gal. 3:26-28); Het betekent dat we zij aan zij vooruitgaan, zonder de ander te vertrappen of te domineren, zonder afgunst of hypocrisie te koesteren, zonder iemand achter te laten of zich buitengesloten te voelen. Laten we dezelfde richting opgaan, hetzelfde doel nastreven, terwijl we met liefde en geduld naar elkaar luisteren.

In deze Veertigdagentijd vraagt ​​God ons om na te gaan of wij in ons leven, in ons gezin, op de werkplek, in onze parochie of in religieuze gemeenschappen, in staat zijn om met anderen op te trekken, te luisteren en de verleiding te weerstaan ​​om ons te verankeren in betrokkenheid op ons zelf waarbij we ons alleen bekommeren om onze eigen behoeften. Laten we ons voor de Heer afvragen of wij, bisschoppen, priesters, gewijde personen en leken, in staat zijn om samen te werken in dienst van het Koninkrijk van God; of we een gastvrije houding aannemen, met concrete gebaren naar degenen die naar ons toe komen en naar degenen die ver weg zijn; of we mensen het gevoel geven dat ze deel uitmaken van de gemeenschap of dat we ze buiten de maatschappij houden. [4] Dit is een tweede oproep: bekering tot synodaliteit.

Ten derde, laten we dit pad samen bewandelen in de hoop op een belofte. Moge de hoop die niet wordt teleurgesteld (vgl. Rom. 5,5), de centrale boodschap van het Jubeljaar[5], voor ons de horizon zijn van de vastenreis naar de overwinning van Pasen. Zoals paus Benedictus XVI ons leerde in de encycliek Spe Salvi: “Mensen hebben onvoorwaardelijke liefde nodig. De mens heeft de zekerheid nodig die hem doet zeggen: “Noch dood noch leven, noch geesten noch krachten, noch heden noch toekomst, noch sterren noch hemel noch diepten, noch enig ander schepsel, niets zal ons kunnen scheiden van de liefde van God, die in Christus Jezus is” (Rom. 8:38-39). [6] Jezus, onze liefde en onze hoop, is opgestaan, [7] hij leeft en heerst in glorie. De dood is veranderd in overwinning, daarin ligt het geloof en de grote hoop van christenen: de opstanding van Christus! En hier is de derde oproep tot bekering: die van hoop, van vertrouwen in God en in zijn grote belofte, het eeuwige leven. Wij moeten onszelf afvragen: ben ik ervan overtuigd dat God mijn zonden vergeeft? Of doe ik alsof ik mezelf kan redden? Verlang ik naar verlossing en roep ik God aan om mij te helpen die te verkrijgen? Leef ik concreet de hoop die mij helpt de gebeurtenissen in de geschiedenis te lezen en die mij ertoe aanzet mij in te zetten voor rechtvaardigheid, broederschap, de zorg voor ons gemeenschappelijk huis en de bekommernis dat niemand achterblijft? Broeders en zusters, dankzij de liefde van God in Jezus Christus worden wij bewaard in de hoop die niet beschaamd wordt (vgl. Rom. 5,5). Hoop is het “anker van de ziel”, zeker en onfeilbaar. [8] Het is in haar dat de Kerk bidt dat ‘alle mensen gered mogen worden’ (1 Timoteüs 2:4) en dat zij verwacht om in de heerlijkheid van de hemel verenigd te zijn met Christus, haar Bruidegom. Zo drukte de heilige Theresia van Jezus zich uit: “Hoop, o mijn ziel, hoop. Je kent dag noch uur. Wees waakzaam! Alles gaat snel, hoewel je ongeduld je laat twijfelen aan wat zeker is, en de korte tijd lang doet schijnen” (Uitroepen van de ziel tot haar God, 15, 3).[9] Moge de Heilige Maagd Maria, Moeder van de Hoop, voor ons ten beste spreken en ons vergezellen op de reis van de Vastentijd.

Rome, Sint-Jan van Lateranen, 6 februari 2025, nagedachtenis aan Sint-Paulus Miki en zijn gezellen, martelaren. FRANCISCUS

Laten we samen in hoop wandelen