Wij gedenken vandaag dat het 1100 jaar geleden is dat het gebeente van onze patroon
Adelbert werd opgegraven op wat nu de Adelbertusakker heet, en werd overgebracht naar het
kerkje bij de zusters dat vermoedelijk op het terrein van de huidige buurkerk heeft gestaan.
1100 jaar geleden, wie heeft daar een beeld bij? Hoe zag het leven er toen uit? Hoeveel mensen
woonden er toen hier? Hoe gingen zij met elkaar om zonder auto en smartphone? Wat waren
hun normen en waarden? Zo heel veel valt er misschien niet over te zeggen, maar toch. Uit de
translatie van Adelbert mogen wij opmaken dat onze voorouders 1100 jaar geleden zorg en
respect hadden voor hun doden. Adelbert had een graf gekregen en nu kreeg hij zelfs een
nieuwe plek. 1100 jaar geleden. Maar aan die translatie gaat nog een geschiedenis vooraf van
enige eeuwen. Zonder haar zou er geen translatie zijn gevolgd.
Zo’n 2 eeuwen tevoren werd Adelbert op de akker begraven en werd er al een kerk boven zijn
graf gebouwd. Dat overkomt niet iedereen en het zegt iets over de mens Adelbert, wie hij was
en wat hij gedaan heeft. Uit zijn vita dat rond 980 werd geschreven leren wij hem kennen als
een mens die geliefd was bij de toenmalige bewoners van deze plek. Wij kennen de naam van
een van hen, Eggo, en we lezen hoe pijnlijk getroffen die was toen Adelbert sprak over een
bezoek aan zijn vaderland. Eggo zou hem dan moeten missen en hij vreesde dat het zelfs
voorgoed zou zijn. Maar dat liep anders.
Adelbert heeft hier met en onder de mensen gewoond en geleefd. Hij is hun vriend geworden
en hij is voor hen een bode van Christus geworden door zijn eenvoud, zijn vriendelijkheid en
zijn zorg voor hen. Levenderwijs heeft hij hen het evangelie doen kennen. Hij heeft Jezus bij
hen gebracht met zijn leven, hij heeft ze naar Jezus toe gedragen zoals hij het zoontje van Eggo
ten doop heeft gehouden. Misschien mogen wij ook zeggen dat ze elkaar hebben gedragen in
hun samenleven daar rond en op de akker. Want anders hadden ze hem vermoedelijk nooit na
zijn dood een bijzonder plek gegeven. Zij hebben hem ten grave gedragen en een kerkje boven
zijn graf gebouwd, omdat hij hen had gedragen in Gods naam zoals Jezus had gedaan die zelfs
het verdwaalde schaap op zijn schouders had genomen.
En vandaag 1100 jaar geleden kreeg Adelbert een nieuwe plek, toen hij naar het kerkje van de
zusters werd gedragen, vol eerbied en vol dankbaarheid. Want hij die hun opa’s en oma’s had
gedragen met zijn vriendelijke aanwezigheid onder hen en met zijn verhaal over Jezus, hij droeg
hen nog steeds. Dat woord van leven, dat wij allen gedragen worden dag in dag uit door het
geheim van God, dat woord was hun leven blijven dragen ook na Adelberts dood. En de zorg en
de eerbied voor zijn relieken getuigen van hun liefde voor hem en voor het woord van leven
dat hij onder hen had geplant en dat vrucht was gaan dragen.
Adelbert, hij werd naar een nieuw rustplaats gedragen. Zij droegen hem zoals zij van hem
geleerd hadden in woord en daad, dat wij geroepen zijn om elkaar te dragen. Een leven lang,
elke dag weer.
Soms doe je dat door zoals Adelbert tijd en aandacht te hebben voor het verhaal van Eggo of
iemand anders , soms is het door een schouderklop of een helpende hand, een moment aan
een ziekbed of een woord van troost en bemoediging. Of door als broeders en zusters samen te
leven en elkaar te dienen en samen Gods lof te zingen, want zonder de ander valt het leven stil.
En de laatste dienst die wij elkaar mogen bewijzen is de ander ten grave te dragen in het geloof
en de hoop dat wij gedragen blijven door de goede herder die Adelbert ons heeft verkondigd.
Dragen en gedragen worden, het is onze roeping, het is onze vreugde en soms ook onze last,
maar nooit zonder hoop en belofte zoals Adelbert ons heeft voorgeleefd. Op 26 juni zullen wij
hem weer dragen als wij zijn relieken van de akker opnieuw naar de abdijkerk dragen na de
viering. Wij dragen hem en hij draagt ons, samen op weg naar de akker van de oogst, leven in
volheid. Moge het zo zijn.